توسعه هر کشور بدون توسعه و تأمین مالی به هنگام امکان‌پذیر نخواهد بود و عملکرد مناسب بانکها در اعطای تسهیلات، عمده مشکلات مالی بخشهای تولیدی استان را مرتفع خواهد کرد. بررسی عملکرد بانکها از سال 1376 تا 1384 نشان‌دهنده این نکته است که افزایش تولید همگام و متناسب با افزایش اعطای تسهیلات نظام بانکی نبوده و تمایل بانکها در اعطای وام بر اساس عقود اسلامی نیز بر پرداخت عقد فروش اقساطی متمرکز می‌باشد. در این تحقیق بررسی میزان تأثیر تسهیلات اعطایی شبکه بانکی استان قزوین بر رشد اقتصادی بخشهای عمده مبتنی بر دیدگاههای نظریه‌پردازان مکتب شیکاگو (پولیون) می‌باشد و به کمک مدل داده‌های تلفیقی مورد آزمون قرار گرفته و نتیجه حاصل نشان می‌دهد که رابطه میان تولید و تسهیلات، معنی‌دار ولی بسیار ضعیف و منفی است. توصیه سیاستی تحقیق آن است که سرانه میزان تسهیلات بانکی به بخشهای تولیدی افزایش یافته تا امکان کنترل، نظارت و اثربخشی آن بهبود یابد و نیز جهت حمایت مالی از بخشهای تولیدی، نظام بانکی می‌تواند با تأکید بیشتر بر اجرای عقود مشارکتی نقش بسزایی در توسعه بخشهای اقتصادی داشته باشد.