مقدمه: شایع ترین روش تعیین سن دندانی، روش دمیرجیان است. اما مطالعات مختلف نشان داده که این روش، سن را بیش از حد تخمین می زند و به همین دلیل ویلمز روش جدیدتری ارایه کرده است. ویلمز از سیستم ANOVA برای تطابق روش دمیرجیان با نژاد قفقازی سفید استفاده کرد. نتیجه، جداول جدیدی بود که به تفکیک جنس، اسکورهای هشت گانه جدیدی را به دست داده و مجموعه این اسکورها، به طور مستقیم سن دندانی را نشان می دهد. هدف از این مطالعه، تعیین دقت روش ویلمز در تخمین سن کودکان براساس رادیوگرافی دندان های در حال تکامل در شهر اصفهان می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی – مقطعی از 151 رادیوگرافی پانورامیک مربوط به 54 پسر و 97 دختر در محدوده سنی 3 تا 18 سال استفاده شد. سن تقویمی نمونه ها با کسر کردن تاریخ تولد از تاریخ تهیه رادیوگرافی به دست آمد. سن دندانی نمونه ها به دو روش دمیرجیان و ویملز تعیین شد. داده های جمع آوری شده وارد نرم افزار شد ((SPSS version 17 و توسط آزمون های آماری .t و ANOVA مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: روش دمیرجیان باعث تخمین بیش از حد سن به میزان 63/0 سال (پسرها 94/0 سال و دخترها 47/0 سال) بود. در روش جدید ویلمز، تخمین بیش از حد سن به میزان 11/0 سال (پسرها 22/0 سال و دخترها 06/0 سال) بود. در بین گروه های سنی مختلف، کمترین اختلاف در دامنه سنی 12-11 سال و برابر 01/0 سال و بیشترین اختلاف در دامنه ی سنی 18-17 سال و برابر 2/1 سال بوده است. بحث و نتیجه گیری: بین سن تقویمی و سن دندانی ویلمز، اختلاف آماری معنی داری وجود ندارد. در نمونه مورد مطالعه، روش ویلمز دقت بالاتری برای تخمین سن، نسبت به روش دمیرجیان دارد.