پیش‎زمینه: شکستگی‎های انگشتان دست از شکستگی‎های شایع اندام فوقانی است. برای درمان شکستگی‎های خارج مفصلی بندهای انگشتان پایین می‎توان از داخل مفصل متاکارپوفالانجیال عبور کرد یا به‎طور ضربدری از خارج مفصل شکستگی را ثابت نمود. هدف از این بررسی، مقایسه بین دو روش بود.

مواد و روش‎ها: این مطالعه  کارآزمایی بالینی بر روی نمونه‎های انسانی با شکستگی عرضی پروگزیمال فالنکس انگشتان در یک مرکز درمانی کرمان به دو روش انجام شد. در روش اول دو پین به‎صورت موازی داخل مفصلی از سر متاکارپ در تنه پروگزیمال فالنکس؛ و در روش دوم دو پین متقاطع به صورت خارج مفصلی از کندیل پروگزیمال فالنکس گذاشته شد. محدوده حرکتی فعال مفاصل  MCP، PIP و DIP ، مدت زمان لازم برای بازگشت بیمار به فعالیت‎های روزانه  و همچنین عوارض بعد از عمل مانند عفونت محل زخم جراحی بررسی شدند.

یافته‎ها: میانگین محدوده حرکتی در مفاصل MCP، PIP و DIP در سه ماه و شش ماه پس از عمل جراحی نشان داد بین دو روش جراحی از نظر میزان محدوده حرکتی مفاصل پس از جراحی تفاوت معنی‌داری وجود نداشت. همچنین از نظر متغیرهای سن، جنس و مدت زمان برگشت به کار نیز بین  دو روش تفاوت معناداری مشاهده نشد (p<۰.۰۵)

نتیجه‌گیری: نتایج استفاده از پین کراس و اینترامدولاری، در شکستگی بند ابتدایی انگشتان یکسان بود با توجه به راحت تر بودن استفاده از دو پین موازی، استفاده کمتر از اشعه فلوروسکوپی سی آرم، آسیب کمتر بافت نرم و دیستراکشن کمتر شکستگی، استفاده از پین‎گذاری اینترامدولاری ترانس آرتیکولار توصیه می‌شود.