مجله دانشکده پزشکی

مقدمه: احیای قلبی- ریوی به عنوان یک مهارت عمومی یکی از بزرگترین ابداعات تاریخ پزشکی است. با وجود گذشت نزدیک به پنجاه سال از شروع عملیات احیای قلبی ریوی، میزان زنده ماندن افراد همچنان ضعیف است. تحقیقات نشان می دهد که عوامل مختلفی بر احیاء موثرند .این مطالعه با هدف بررسی نتایج احیا و عوامل موثر بر آن در بیمارستان بهارلو طراحی و انجام شد.

روش کار: این مطالعه به صورت گذشته نگر به مدت 12 ماه  در بیمارستان بهارلو انجام گرفت، اطلاعات همه بیمارانی که از اول فروردین تا 29 اسفند 1393 در هر یک از بخش های بیمارستان، مورد احیا قرار گرفته اند، مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه 813 مورد احیا واجد شرایط که نیازمند عملیات احیا بودند، به صورت سرشماری وارد مطالعه شدند. روش دسترسی به اطلاعات، مراجعه به واحدهای آمار و مدارک پزشکی برای دسترسی به پرونده ها  و نیز دفتر بهبود کیفیت جهت دسترسی به فرم های احیای بیماران می باشد. یافته ها با کمک نرم افزار  spssو شاخص های آمار توصیفی ( فراوانی، میانگین و انحراف معیار) تحلیل گردید.

یافته ها: از بین 813 مورد مطالعه، 334 مورد (1/41%) احیا موفق و 479 مورد (9/58%)احیا ناموفق  بوده است. در گروهی که احیا موفق داشتند،  میانگین سنی 89/22 ± 99/60 و در گروه احیا ناموفق 84/20± 52/64 بود که ارتباط معناداری بین سن و نتایج احیا وجود داشته است (p₌0/02). بیشترین فراوانی در تشخیص اولیه مربوط به بیماریهای قلبی و عروقی با 303(2/37%) مورد بود که ارتباط معناداری بین تشخیص اولیه و نتایج احیا وجود داشته است (p₌ 0/049).  و میانگین زمان احیا در تمامی بیماران این مطالعه 80/28 دقیقه بود که ارتباط معناداری بین احیا موفق و مدت زمان احیا وجود داشت(p₌0/02).

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که بین سن، بیماری مسبب اولیه، مدت زمان احیا  و بخشی که احیا در آن انجام شده با نتایج احیا رابطه معناداری وجود دارد. در سنین بالاتر ، تشخیص اولیه بیماریهای قلبی و عروقی، زمان احیا طولانی و بخش های غیر مجهزتر، احتمال فوت بیماران بیشتر است.