مجله دانشکده پزشکی

زمینه و هدف : گرافت های غضروفی به عنوان یک جزء تفکیک ناپذیر در زمینه های مختلف جراحی پلاستیک بخصوص رینوپلاستی می باشد. و جراحان معمولاً از منابع مختلفی شامل سپتوم بینی، کونکای گوش و غضروف های دنده ای استفاده می کنند. عوارضی نظیر ایجاد دفرمیتی و باز جذب آن در استفاده از غضروف وجود دارد که محل برداشتن غضروف می تواند از بروز این عوارض پیشگیری کند . هدف ما در این مطالعه مقایسه میزان جذب غضروف در گرافت غضروفی حاصل از دنده با گرافت حاصل از کونکای گوش در خرگوش بوده است. مواد و روش : در این مطالعه از 15 سر خرگوش نر سفید نیوزلندی با وزن تقریبی 2000تا2500 گرم و سن 12 تا 16 هفته استفاده گردید.پس از بیهوشی،در هر خرگوش بخشی از گوش و غضروف دنده ای آن برداشته شد سپس در قسمت خلفی تنه خرکوش در یک سمت ستون فقرات ،کونکای گوش و در سمت دیگر غضروف دنده ای پیوند شد بعد از 8 هفته نمونه ها برش داده شده و وزن آنها به طور دقیق گرفته شد و با رنگ آمیزی به روش هماتوکسلین و ائوزین (H & E) از نظر میزان کندروسیت های زنده و فیبروز توسط پاتولوژیست مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها : در طول مطالعه 3 خرگوش از بین رفتند و نتایج نشان داد که میانگین وزن گرافت حاصل از گوش طی 2 ماه افزایش داشت ولی این افزایش از نظر آماری معنا دار نبود.( pvalue=0.152). در گرافت حاصل از دنده میانگین وزن طی 2 ماه کاهش داشت و این کاهش از نظر آماری معنا دار بود (pvalue=0.009).از نظر میزان فیبروز و کندروسیت زنده در دو گروه تفاوت معنادار وجود نداشت ولی میزان فیبروز در گروه غضروف گوش بیشتر بوده است. نتیجه گیری : در مواردی که جراح به مقدار زیادی غضروف برای بازسازی احتیاج دارد ناچار به استفاده از هر دو گوش یا برداشتن از غضروفهای دنده است که اغلب جراحان استفاده از غضروف دنده را ترجیح می دهند. نتایج مطالعه ما نشان می دهد در اینگونه موارد باید جذب احتمالی را در نظر داشت.