هدف از انجام اين مطالعه، تعيين کارايی واحدهای جوجه گوشتی استان فارس با استفاده از روش تحليل فراگير داده‌ها (DEA) است. به اين منظور بعد از تکميل پرسشنامه در سال 1388 برای واحدهای منتخب جوجه­گوشتی، انواع کارايی شامل کارايی فنی، تخصيصی، اقتصادی و کارايی مقياس اندازه­گيری شد. ميانگين کارايی فنی کل توليدکنندگان 88 درصد محاسبه شد که نشاندهنده اين است که واحدهای پرورش مرغ گوشتی استان فارس بدون افزايش­ظرفيت­خود و با استفاده از امکانات­موجود و در دسترس و در صورت­اعمال برنامه­ريزی بهتر مي­توانند خروجی خود را تا 12/0 افزايش دهند. همچنين نزديک به 57 درصد واحدهای نمونه­دارای ­کارايي­فني­کل­بالاتر از رقم­ميانگين­بوده‌اند. متوسط­کارايی مقياس و کارايي­مديريتی واحدهای منتخب به ترتيب 91/0 و 80/0 به دست آمد که نشان می‌دهد واحدهای مرغداری گوشتی استان فارس هم به لحاظ مقياس و هم به لحاظ مديريت، دارای فضای خالی (با فرض ثابت بودن ساير شرايط) هستند. با مقايسه کارايی فنی کل و مقياس اين نتيجه حاصل شد که بهره‌برداران به اندازه فعاليت بهينه دسترسی دارند ولی از نظر توليد دارای اختلاف بسيار با هم هستند. همچنين ميانگين کارايی تخصيصی و کارايی اقتصادی برای مرغداران به ترتيب حدود 74 و 65 درصد به دست آمد. به‌علاوه، نتايج حاصل از مقايسه ميانگين مصرف واقعی و مطلوب نهاده­ها در گروه مورد بررسی نشان مي­دهد که در اکثر واحدهای منتخب، مصرف نهاده دان در حد قابل قبولی (بهينه) قرار ندارد و بنابراين، لزوم توجه به اين مسئله در جهت افزايش کارايی واحدهای پروش جوجه گوشتی آشکار مي­شود.

طبقه‌بندی JEL: E23، Q12