زيتون يکی از مهمترين محصولات باغی است که تقريباً از روغن و ميوه و کنسرو آن در تمام دنيا استفاده می شود و در حال حاضر کشت اين محصول در اکثر نقاط جهان رايج است. با توسعه‌کشت‌اين محصول می توان نه تنها نياز جمعيت کشور به روغن خوراکی را در الگوی تغذيه‌ تأمين کرد بلکه فرايندهای تبديلی اين صنعت می‌تواند موجب شکوفايی صنايع چوبی، دامی، صابون‌سازی و … کشور شود و صرفه‌جويی‌های ارزی و ريالی قابل توجهی به همراه داشته باشد.

  طبق آمار جهانی فائو، جمهوری اسلامی ايران در سال 1379-80 در زمينه توليد زيتون با متوسط نرخ رشد 3/21 درصد تنها 12/0 درصد از توليد جهانی را به عهده داشته است و به نظر می‌رسد با توجه به امکانات بالقوه و مزيتهای نسبی موجود در برخی از مناطق می‌تواند علاوه بر تأمين نياز داخلی، با توليد فراورده‌های صنايع جنبی حضوری فعال در بازار جهانی داشته باشد.

  اگرچه شرايط آب و هوايی مناطق شمالی، زيتون را محصول ايده آل اين مناطق معرفی کرده است، اما خاصيت سازگاری با محيط و مقاومت نسبت به شرايط ناسازگار خاک و آب امکان توسعه کشت اين گياه را در بسياری از استانهای کشور مقدور می‌سازد.

  در اين مطالعه تلاش بر آن است که عوامل تأثيرگذار بر پذيرش کاشت زيتون از طرف کشاورزان بررسی شود تا با شناخت صحيح اين عوامل، توسعه کاشت زيتون در مسير صحيحی قرار گيرد. در اين راستا از آمار مقطعی سال 1379-80 ، که به وسيله 120 پرسشنامه از باغداران منطقه به دست آمده، استفاده شده است. مدل به کار رفته در اين طرح، مدل لاجيت می باشد. با توجه به‌اينکه متغير وابسته (پذيرش يا عدم پذيرش) کيفی است، عوامل مؤثر بر اين پذيرش در سه دسته فردی (سن،تحصيلات،سابقه وتجربه و … )، اجتماعی (مشارکت اجتماعی، ارتباط با ترويج، ارتباط با مروج، مطالعات در زمينه زيتون، فناوری و … ) و اقتصادی (ميزان درآمد، مشاغل جنبی، ميزان پس انداز … ) بررسی می‌شوند.

  نتايج به دست آمده نشان می‌دهد که به طور کلی متغيرهای تحصيلات، تعداد فرزندان بالای 14 سال، ارتباط مروج با کشاورز و اعتماد متقابل، کل سطح زير کشت باغدار، ميزان آشنايی باغدار با زيتون و در نهايت، ميزان پس انداز و درآمد، در سطوح پايين تر از 10% بر پذيرش کاشت زيتون توسط باغدار تأثيرگذارند و متغيرهای تعداد قطعات زمين، سطح فناوری، اعتبارات و ميزان دريافت وام تأثير معنيداری در پذيرش کاشت زيتون ندارند.