اين مقاله به بررسی وجود يا نبود مزيت نسبی صادرات سيب درختی ايران و روند تغييرات آن طی دوره زمانی 1362-78 و همچنين به بررسی جايگاه و درجه رقابتی (مزيت نسبی) اين محصول در بين کشورهای عمده صادرکننده جهان طی دوره 1995-99 می پردازد. به اين منظور از شاخصهای مزيت نسبی آشکار ، مزيت نسبی آشکار متقارن و کای دو استفاده شده است .

  نتايج مطالعه حاضر حاکی از آن است که در طول دوره موردبررسی ، ساختار صادراتی سيب ايران با نبود ثبات همراه بوده و موقعيت رقابتی ايران (مزيت نسبی) در مورد اين محصول تضعيف شده است . وجود نوسانهای زياد در روند شاخصهای مذکور در طول دوره موردبررسی حاکی از نبود برنامه ثابت و مشخص برای صادرات سيب ايران بوده است که در اين باره اقدامات اساسی بايد صورت گيرد .

  بررسی دقيق جايگاه رقابتی سيب ايران در بين محصولات کشاورزی در مقايسه با کشورهای عمده صادرکننده سيب نشاندهنده بهبود اين وضعيت است ، به طوری که ايران بعد از کشورهای شيلی ، افريقای جنوبی و نيوزلند به لحاظ مزيت نسبی صادرات در مقام چهارم قرار گرفته است .