اين مقاله در ابتدا به صورتی مختصر سير تحول و تکامل نهادی نظامهای تحقيقات کشاورزی و پارادايمهای حاکم بر آن را در دور ه ‌ های مختلف مرور م ی ‌ کند. سپس با تبيين ويژگيهای اصلی تحقيقات کشاورزی در هر يک از اين مقاطع ، به اين موضوع اشاره می ‌ نم ا ی د که روند حاکم بر اين تحولات نهادی مبين حرکت به سوی استفاده از رويکرد سيستمی در طراحی نظامهای تحقيقات کشاورزی و نيز مشارکت بيشتر ذينفعان در تدوين، اجرا و ارزيابی اهداف، سياستها و برنامه ‌ های تحقيقات کشاورزی است.

  در ادامه، سير تحول نظام تحقيقات کشاورزی در ايران مورد توجه قرار می ‌ گ ی ر د و با اشاره به اين نکته که در طول هشت دهه گذشته تعداد زيادی از م ؤ سسات و مراکز تحقيقاتی دولتی و زيرساخت ­ های تحقيقاتی ‌ در اين حوزه ايجاد شده ‌ اند ، اين ادعا مطرح می ‌ شو د که تحقيقات کشاورزی در ايران علی ‌ رغم برخورداری از ظرفيتهای نهادی درخور توجه، هنوز در مراحل اوليه تکامل نهادی قرار دا رد و به نظامی که بتواند مجموعه اين ظرفيتها و بازيگران را حول يک محور مشخص و هدف مشترک سازماندهی ک ند و خاصيت هم ‌ افزايی را بين آنها برقرار ک ند، تبديل نشده است. برای رفع اين نقيصه پيشنهاد شده ‌ است تا در سياستگذاريها و تصميم ‌ گيری ‌ های کلان، اين موضوع مورد توجه قرار گ ی ر د و با جهت ‌ گيری به سمت استقرار نظام ملی تحقيقات کشاورزی در ايران، ب ه ‌ تدريج زمينه استقرار نظام دانش و اطلاعات کشاورزی و نهايتا ً ايجاد نظام ملی نوآوری کشاورزی در کشور فراهم شو د.