چگونگی ايجاد اشتغال و کاهش نرخ بيکاری از دغدغه ‌ های اصلی کشور است . ايجاد فرصتهای شغلی به دليل نقش مسلم آن درکاهش فقر و نابرابری ، اهميت خاصی دار د . در تحقيق حاضر نابرابری اشتغال مناطق شهری وروستا ی ی کشور طی سالهای 1335 تا1385 مورد بحث قرار گرفته است.نتايج بررسی نشان می دهد که طی مدت مذکور گرايش ايجاد فرصتهای شغلی به سمت مناطق شهری بوده ب ه طوری که تعداد فرصتهای شغلی ايجادشده درشهرها بيش از 25 / 5 برابر مناطق روستا ی ی بوده است. طی اين مدت ، با اينکه بيش از 6/36 درصد بيکاران اضافه ‌ شده به مناطق روستايی اختصاص داشته ، و ل ی تنها حدود 16 درصد اشتغال اضافه ‌ شده به اين مناطق متعلق بوده است. اين نابرابری وشکاف اشتغال نه تنها درطول سالهای بعدازپيروزی انقلاب اسلامی (13 6 5 - 85) کاهش نيافته بلکه از حدود 4 برابرسالهای قبل ازانقلاب (1335 - 55) به 62 / 5 برابر در سالهای بعد از انقلاب (13 6 5 -8 5) افزايش داشته است. کم ترين اختلاف در افزايش فرصتهای شغلی طی سالهاي13 4 5 -5 5 اتفاق افتاده است. دراين ده سال به ازای ايجاد هريک شغل درروستاها ح د و د 42 / 3 شغل درشهرها ايجاد شده است. همچنين بيشترين اختلاف در افزايش فرصتهای شغلی طی ده سال 1375 - 85 رخ داده که به ازای هر يک شغل در روستاها بيش از 23/7 شغل در شهرها ايجاد شده است.با توجه به نقش اشتغال درکاهش نابرابريهای اقتصادی، اجتماعی و سياسی مناطق شهری و روستايی کشور و نيز تعديل مهاجرتهای روستا ی ی، گسترش متعادل فرصتهای شغلی بين اين مناطق ضروری است . اگر چنين رويکردی مورد توجه قرار نگيرد ، با توجه به شدت نابرابريهای اشتغال در سالهای اخير ، گسترش مهاجرتهای روستايی به شهرها و تخليه مناطق روستايی با افزايش معضلات موجود شهری محتمل خواهد بود .