مالکيتهای کوچک ، قطعات نامنظم و ناهموار و نبود جاده ‌ های مواصلاتی و کانالهای آبياری و زهکشی مناسب مشکلات عمده ‌ ای را برسرراه توليد برنج در استان مازندران قرار داده است . به منظور افزايش بازده توليد برنج، مکانيزه کردن کشت، امکان کشت دوم، بهبود حفاظت خاک و مديريت مزرعه، ارتقا ی وضعيت اقتصادی و اجتماعی جامعه کشاورزی و نهايت اً افزايش بهره ‌ وری، از سال 1370 طرح يکپارچه سازی و تجهيز و نوسازی اراضی در شاليزارهای سنتی مازندران ب ه طور جدی آغاز شده است. اين طرح تا پايان سال 1383 در مساحتی حدود 31000 هکتار از اراضی سنتی شاليزارهای استان به اجرا درآمده است . البته بايد گفت اجرای اين قبيل طرحها با موانع ی همچون مشکلات فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی، نوع مالکيت ، فرم استقرار اراض ی پس از اجرای طرح ، مشارکت کشاورزان ، مشکل ا ت فنی و اجرايی و مشکلات ساختار قانونی و غيره مواجه بوده است . دراين تحقيق سعی شده است ت أ ثيرگذاری اين عوامل برطرح يکپارچه سازی اراضی بررسی شو د. ب دين منظور روستای گليرد واقع در شهرستان جويباربا دارا بودن حدود 500 هکتار اراضی زير کشت برنج ، که طرح يکپارچه سازی اراضی در 265 هکتار آن در سال 82 به اجرا درآمده است، به عنوان منطقه تحقيق انتخاب شد. روش کار ب ه صورت پيمايشی
( ميدانی) بوده و برای جمع ‌ آوری اطلاعات ، ب ه طور تصادفی ب ا 50 بهره ‌ بردارمصاحبه و اقدام به تکميل پرسشنامه گرديد. اطلاعات و داده ‌ های ب ه دست آمده با استفاده از تکنيک AHP [1] ( روش تجزيه و تحليل چندمعياره ) بررسی شد و سپس اولويت ‌ بندی ميان عوامل محدودکننده صورت گرفت. نتايج تحقيق نشان داد که مشکل فرهنگی - اجتماعی درجامعه کشاورزی ، اصلی ترين عامل محدودکننده اجرای طرح يکپارچه سازی اراضی است . کليد واژه ‌ ها: يکپارچه سازی، AHP ، شاليزار