کپه کای با گونه جاشیر یکی از روش های احیای مرتع در زاگرس مرکزی است. به نظر می رسد که در زمان کشت این گونه، به انطباق شرایط بوم شناختی آن با محیط های تحت کشت کمتر توجه شده و نیز پس از کاشت به پایش اثرات کشت این گونه بر ترکیب گونه ای بعد از کپه کاری پرداخته نشده است. در این مطالعه تأثیر کپه­کاری با این گونه بر ترکیب گونه­ای در مراتع تنگ صیاد در استان چهار محال و بختیاری مورد بررسی قرار گرفت. نمونه برداری از پوشش گیاهی در چهار منطقه شاهد (بدون جاشیرکاری)، و سه منطقه کپه­کاری با جاشیر در تراکم­های مختلف (کم، متوسط و زیاد) انجام شد. در هر منطقه از پلات­های 25/2 متر مربعی و در امتداد ترانسکت­ها برای نمونه­گیری استفاده شد. نتایج این مطالعه نشان داد که تعداد 75 گونه گیاهی در منطقه مورد مطالعه ثبت گردید که در منطقه بدون جاشیرکاری (شاهد)، جاشیرکاری با تراکم کم، متوسط و زیاد به ترتیب 69، 50، 30 و 33 گونه گیاهی حضور داشتند. همچنین نتـایج نشان داد که گونه­ هایAstragalus microcephalus  ، Bromus danthoniae، Bromus tectorum و  Melica persicaدر منطقه شاهد و گونه ­هایGeranium tuberosum ، Prangos ferulacea وZiziphora tenuir  بیشترین درصد تاج پوشش را در تراکم زیاد جاشیرکاری داشتند. همچنین آنالیز چندمتغیره نشان دادند که ترکیب پوشش گیاهی منطقه تحت تأثیر تراکم­های مختلف جاشیرکاری بوده است. نتایج نشان داد که هر چند با گذشت زمان اهداف پروژه از نظر تولید علوفه و حفاظت خاک تامین می­شود اما این گونه می­تواند با تشکیل توده­های خالص برخی اثرات منفی را بر ترکیب پوشش گیاهی داشته باشد. بنابراین پیشنهاد می­ شود از کپه­کاری متراکم گونه پرهیز شود و همچنین کپه­ کاری به صورت کشت مخلوط انجام شود.