این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
منظر، جلد ۱۰، شماره ۴۴، صفحات ۳-۳
عنوان فارسی منظر مردمی شهر
چکیده فارسی مقاله شهر، عالی‌ترین محصول تمدن انسان است. عدۀ زیادی از متفکران و صاحب‌نظران بر سر این عبارت، اتفاق نظر دارند. شهر، «مکانی» است که انسان‌ها در «آن» گردهم می‌آیند، زندگی می‌کنند و به واسطۀ «آن» با یکدیگر «تعامل» دارند. در نتیجه تعامل میان انسان‌ها، عملی مشروط به واسطۀ «شهر» است. از این رو است که شهر، هم هدایت‌کنندۀ نحوۀ تعامل انسان‌ها و هم مولود آن است. موجودی دوگانه که در عین حال که فاعل است، مفعول نیز هست. «رابطۀ» انسان‌ها با این موجود نیز دوگانه خواهد بود؛ آنها هم مؤثر بر شهر هستند و هم متأثر از شهر. لذا پرسش از «چیستی و کیستی» دو سؤال اصلی تعیین‌کنندۀ نحوۀ ارتباط انسان با شهر خواهد بود. اینکه ماهیت شهر چیست و چگونه موجودی است، صرف‌نظر از مؤلفه‌های تاریخی آن و با اتکای صرف به «موجودیت» شهر، پرسش هستی‌شناسانه برای طرح‌اندازی رفتار انسان‌ها با یکدیگر و با شهر است. پرسش از کیستی و هویت شهر، سؤالی معرفت‌شناسانه و وابسته به صیرورت تاریخی آن است؛ از چه زمان پدید آمده و نسبت آن با رویدادهای تاریخی چیست؟ این دانایی نیز برای مداخله و مدیریت امر شهر ضروری است. از چنین منظری، شهر پدیده‌ای آمیخته با انسان و جامعۀ انسانی است که نقش‌آفرینی بارزی در تربیت و ساخت شخصیت بشر دارد. لذا معیارهای وابسته به دو عنصر کالبد و انسان در مداخلات شهری، مهم‌ترین جایگاه برای تعیین حدود اهمیت هر یک و تعیین نقش آنها در سناریوی شهر را برعهده دارد.مظهر شهر برای انسان، منظر آن است. شهر -سوای آنچه در واقع هست- در ذهن انسان بازنمایی و خوانده می‌شود و آنچه می‌خواند، منظر شهر نام دارد. منظر شهر، حقیقت یکپارچۀ شهر، مرکب از کالبد و انسان‌های درون آن در نظر شهروندان است. چنین پدیده‌ای موضوع مطالعات شهری است.از جمله سؤالاتی که در اقدامات مختلف مدیریت کالبد شهری پیش می‌آید، حد ظهور فردیت شهروندان در کالبد شهر است. دنیای مدرن با کاستن حداکثری از این اثر فاعلی، شهر را بستر حقوقی جامعه‌ای تعریف کرد که فردیت‌ها در آن امکان بروز چندانی ندارند. در تفسیر بلوک شرق از مدرنیسم، که شهرهای کمونیستی را پدید آورد، فردیت به کلی، حتی در مقیاس واحد مسکونی نیز نادیده گرفته شد. تفسیر غربی مدرنیسم نیز در لوای جهانی‌شدن، سبک واحد و اصالت کارکرد به مبارزۀ بی‌امان با فردیت پرداخت و جز فردیت‌های سرمایه‌سالار، آحاد اجتماع فرصت بروز فردی در منظر شهر را به‌دست نیاوردند. در مقابل، منظر شهرهای دنیای اسلام، علی‌رغم وحدت سیمای کالبدی، جایگاه بروز فردیت‌های شهروندی و در مقیاس‌های بالاتر، تنوع محله‌ای، قومی و صنفی بود که تشخص و هویت خاص به شهرها می‌بخشید. چنین شهرهایی، مبین مشارکت گستردۀ ساکنان در تولید و ادارۀ شهر به شمار می‌آیند. دیوار خانه، سردر، پیاده‌روی مجاور بنا و کاشت درختان جلوی خانه از جمله مظاهر نقش‌آفرینی فردی شهروندان برای تولید کلیت شهر بود. این روند نانوشته تا کنون نیز در شهرهای ایران جاری است و تنها در مواردی که شهرداری‌ها، بدون پرسش از ضرورت و درستی عمل، با تفسیر حداکثری اختیارات خود به احداث پیاده‌روهای سرتاسری، کاشت درختان همگون در طول خیابان و اخیرا صدور مجوز نما برای دیوار و سردر می‌پردازند، مخدوش می‌شود. به نظر می‌رسد سنت اقتدار‌گرایی و تمرکز مدیریت شهری و حذف مشارکت‌ها به قدری قدرتمند است که در زمانۀ رواج گفتمان مشارکت هم، به کار خود ادامه می‌دهد.آذین‌کردن عرصۀ جلوخان منازل شخصی در مراسم ویژه، از جلوه‌های رویداد محور مشارکت اجتماعی در تولید منظر شهر است. چراغانی موسم جشن‌ها و نصب علائم ایام عزا و بزرگداشت حماسه‌ها مظاهر حضور فردیت در منظر روایی شهر است. از مهم‌ترین نمونه‌های منظر روایی، طراحی و نصب تابلوهای یادبود شهروندان شهر در بدنۀ خانه آنهاست. این اقدام، اگر با رویکرد مشارکت‌جویانه و با بیان اختصاصی خانوادۀ شهید همراه شود، ارزش‌های معنایی عمیقی در منظر شهر ایجاد می‌کند. آمیخته‌شدن این رویه با بزرگداشت یادبودهای دینی و آئین‌های مذهبی از جمله عاشورا، بر اهمیت کانونی محل می‌افزاید و تدریجاً محله‌های شهر دارای نقاط عطفی می‌شوند که به واسطۀ منظر مردمی آنها در ذهن ساکنان شناخته می‌شود. این رویکرد به سامان‌دهی منظر شهر، بی‌آنکه بر مدار ویژگی‌های کالبدی و تضادهای متعارف تولید‌کنندۀ نشانه‌های شهری باشد، با نرمی، لطافت و معنای عمیقی منظر شهر را واجد هویت، زیبا و خوانا می‌کند. «غزال نفیسی» این رابطه را در عکس خود از خانۀ شهیدان محمد و علی همایون‌پور در خیابان حبیب‌الله تهران ثبت کرده است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله
عنوان انگلیسی The folk visage of the city
چکیده انگلیسی مقاله The city is the greatest product of human civilization. Many thinkers and scholars agree on this. The city is "a place" where people come together, and through it, they "interact" with one another. As a result, the interaction between humans is a conditional action which is realized through the "city". That is why the city not only births but also leads the interaction of human beings. A dual entity, which is both an agent and an object in interactions. The "relationship" of humans with this entity will also be in two ways: they affect the city and get affected by it.  So the questions of "essence and identity" are two main questions that determine the nature of human's relationship with the city. To ask of the essence of the city and how it is, regardless of its historical components and with the mere reliance on the "existence" of the city, is an ontological question to Layout human behavior with each other and with the city. The question of who-ness and identity of the city is an epistemological question and it depends on the historical becoming of the city: when did it appear and how it relates to historical events? This knowledge is also essential for the intervention and management of the city. From such a perspective, the city is a phenomenon mixed with human and human society, which has a significant role in the cultivation and development of human personality. Therefore, the criteria of the two elements of body and human in urban interventions are the most important place to determine the significance of each one and determine their role in the urban scenario. The manifestation of the city for man is its visage. The city -despite its reality- is represented and read in the human mind, which we call the visage of the city. The city's landscape, the consistent truth of the city, is composed of the body and its inhabitants in the eyes of the citizens. Such a phenomenon is the subject of urban studies. One of the questions that arise in various measures in urban skeleton management is the level of manifestation of citizens' individuality in the city framework. The modern world, by reducing the maximum of this manifestation, defines the city as a community-based legal entity in which individualities do not have much chance of expression. In the interpretation of the eastern block of modernism, which led to communist cities, individuality was completely ignored, even on a residential scale. In the name of globalization, consistent style and authenticity of function Western interpretation of modernism sought to battle the individuality, and with the exception of the capitalist individuality, the community did not get the chance of individual expression in the city's visage. In contrast, the visage of the cities of the Islamic world, despite the unity of the physical form, was the place of the emergence of citizen individuality and at greater scales, the diversity of locals, ethnicities, and professions, which gave a distinct identity to cities. Such cities represent the extensive participation of residents in the production and management of the city. The wall of the house, the portal, the adjacent sidewalk and the planting of trees in front of the house were one of the manifestations of citizens' individual engagement in the production of the city as a whole. This unwritten process is still ongoing in the cities of Iran, and only in those cases where municipalities, without questioning the necessity and correctness of the act, interpreted their maximum powers to construct universal pavements, plant trees of the same length along the street, and recently licensed facades for walls and portals which alter citizens' individual engagement.  It seems that the tradition of authoritarianism and the focus of urban management and the elimination of partnerships are so powerful that even in the era of participatory dialogue it manages to exist and operate. Decorating the house's frontage in special ceremonies and events is a manifestation of the event-driven social participation in the city's landscape. The decorative lighting for the festivals and the installation of the signs of mourning and the commemoration of epics are manifestations of individuality in the city's narrative visage.  One of the most important examples of narrative visage is the design and installation of commemorative signs of the citizens in their homes' framework. This action, if accompanied by a participatory approach and with the dedicated statement of the martyrs' family, creates meaningful morals in the city's visage. Combining this practice with the commemoration of religious memories and religious practices, including Ashura, add to the centrality of the neighborhood and gradually the neighborhoods of the city develop landmarks, which are known by the inhabitants due to their popular visage. This approach to organizing the city's landscape, with its soft, delicate, and deep-seated meaning grooms the city for beauty, identity, and understandability, without being subjected to the physical characteristics and conventional contradictions that produce urban signs.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله
نشانی اینترنتی http://www.manzar-sj.com/article_77030_7d044d2af732eae934264eeceecd4c23.pdf
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1218/article-1218-1039967.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات