این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
دانش حقوق عمومی، جلد ۳، شماره ۸، صفحات ۸۹-۱۱۳
عنوان فارسی تحلیل حقوقی ماهیت و اعتبار برنامه‌ی اقدام مشترک با تأکید بر اصل حاکمیت قانون اساسی
چکیده فارسی مقاله ایران و 1+5 در تاریخ سوم آذر 1392 (24 نوامبر 2013) سندی را با عنوان «برنامۀ اقدام مشترک» امضا کردند که موجب اصلاحاتی در برنامه‌های اتمی ایران و اقداماتی توسط شش کشور در خصوص تحریم‌های اعمال‌شده بر ایران شد. این توافق سؤالاتی جدی را در حوزه‌ی حقوق عمومی ایران موجب شد؛ از جمله اینکه آیا این موافقت‏نامه تعهدی لازم‌الاجرا برای ایران در قالب یک قرارداد بین‌المللی ایجاد می‌کند؟ پاسخ به این پرسش در خلال بررسی‌ها در خصوص ماهیت این سند، می‏تواند اعتبار و لزوم اجرای این تعهد را برای ایران مشخص کند. به نظر نگارندگان، این توافق‏نامه موجب تعهد دوجانبه میان کشور ایران و 1+5 شده و یک قرارداد بین‏المللی محسوب می‏شود. به این ترتیب این تعهد در صورتی معتبر خواهد بود که اصول 77 و 125 قانون اساسی و قوانین عادی مربوط را رعایت کرده باشد. در واقع بنابر اصل «حاکمیت قانون»، به موجب قوانین سه‌گانه‌ی مصوب مجلس شورای اسلامی و مهم‏تر از آن «حاکمیت قانون اساسی» به موجب اصول 77 و 125، هر تعهدی که کشور و ملت را از اعمال بخشی از حاکمیت مطلق و حق تعیین سرنوشت مستقل منع کند، باید به تصویب نمایندگان مردم در مجلس برسد، البته مجلس نیز خود مقید به ملاحظات قانون اساسی است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله
عنوان انگلیسی Legal scrutiny of validity and nature of «joint plan of action» with the focus on constitutional sovereignty principle
چکیده انگلیسی مقاله Iran and “G 5+1” signed a document entitled «joint plan of action» on November 24th 2013 that modified Iran's nuclear program and caused the actions by the six countries about the sanctions imposed on Iran. This agreement has made serious questions in the field of Iranian public law such as: whether this agreement provides a binding commitment for Iran in the form of an international agreement? Answering to this question through scrutiny of this document’ nature would determine the validity and enforcement of this obligation for Iran. For authors, this agreement resulted in a mutual commitment between Iran and “G 5+1” and could be considered as an international agreement. Therefore, this commitment will be valid if the regulation of principles (77) and (125) of Iranian constitution and related ordinary laws are met. In fact, according to the "rule of law" under the three laws passed by Iranian Parliament and more importantly, the "rule of the constitution" under principles (77) and (125) every commitment which bans country and the nation from the exercise of the sovereignty and self-determination independent must be approved by the people's representatives in Parliament. However, The Parliament itself is bound to constitutional considerations.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله سیدمحمد مهدی غمامی علیرضا نصراللهی نصرآباد | seyed mohammad mehdi ghamami alireza nasrollahi nasrabad


نشانی اینترنتی http://mag.shora-rc.ir/browse.php?a_code=A-10-1-49&slc_lang=fa&sid=fa
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده حقوق اساسی
نوع مقاله منتشر شده حقوق ایران
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات