این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
سیاست، جلد ۴۹، شماره ۲، صفحات ۳۱۱-۳۳۲
عنوان فارسی رابطۀ امنیت- توسعه در سیاست خارجی (مطالعۀ موردی روابط ایران و شوروی (۱۳۵۷-۱۳۴۰))
چکیده فارسی مقاله پیگیری همزمان دو مطالبه امنیت و توسعه در سیاست خارجی معاصر ایران ماهیتی پارادوکسیکال دارد، به‌طوری‌که دستیابی به امنیت از فرصت‌های توسعه‌ای کاسته و تلاش برای توسعه، اقدامی برای نقض امنیت تفسیر شده است. این وضعیت به مسئلۀ بزرگ‌تری با عنوان روابط امنیت-توسعه بازمی‌گردد. برای سیاستمداران ایرانی در بسیاری از مقاطع تاریخی، تعیین رابطه میان این دو مطالبه چالشی اساسی بوده است. این مقاله با بررسی الگوهای ارتباطی میان امنیت –توسعه و شیوه‌های سیاستگذاری که متناسب با این الگوها پدید می‌آیند، تلاش دارد ضمن مطالعۀ موردی مقطعی ویژه از تاریخ سیاست خارجی ایران به این پرسش بپردازد که در این دوره چه ارتباطی میان امنیت-توسعه برقرار شده است؟ بررسی روابط ایران- شوروی در سال‌های 1357-1340 این فرضیه را تقویت می‌کند که محمدرضا پهلوی از امنیتی‌سازی توسعه برای پاسخ همزمان به نیازهای امنیتی و توسعه‌ای کشور استفاده کرد. این مدل موجب برهم خوردن موازنۀ امنیت- توسعه در سیاست خارجی ایران شد و با وجود برنامه‌ها و فرصت‌های عظیم برای توسعه در ایرانِ آن زمان، به‌سبب هماهنگ نبودن سیاست‌های امنیتی و توسعه‌ای در تأمین هر دو این نیازها با چالش‌هایی اساسی مواجه شد.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله
عنوان انگلیسی Security-Development Nexus in Foreign Policy: The Case of Iranian-Soviet Relations
چکیده انگلیسی مقاله Historically the simultaneous quest for security and development in Iranian foreign policy was paradoxical in nature. Since improving security meant losing development opportunities and efforts to boost development results in security costs. This situation corresponds to bigger challenge of security-development nexus. For Iranian policy makers in various historical epochs, determining the true relations of those two concepts was an essential challenge. This article by theoretical exploration of various security-development nexus's and further case study of Iranian-Soviet relations during 1961-1979, intents to clarify the problem of security-development nexus in a broader Iranian foreign policy. Iranian-Soviet relations reveals that Pahlavi Regime used the securitization of development as a model for responding to both security and development demands. The model results in a misbalance of security and development in Iranian foreign policy. The lack of coherent policy making process which could coordinate developmental tasks with security concerns, results in failure of the both policies.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله محمدجعفر جوادی ارجمند |
دانشیار گروه علوم سیاسی دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران

عبدالرسول دیوسالار |
دانش‌آموختۀ دکتری مسائل ایران دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران

نشانی اینترنتی https://jpq.ut.ac.ir/article_72208_fba329906cca124abeed7586fa001221.pdf
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/916/article-916-1772238.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات