این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
نامه معماری و شهرسازی، جلد ۳، شماره ۶، صفحات ۵۱-۷۰
عنوان فارسی تغییر پارادایم ها در اصول طراحی شهری؛ از مؤلفه های کالبدی و اجتماعی و ادراکی به رهیافت مکان سازی
چکیده فارسی مقاله این مقاله، از سنخ مقالات مروری ـ تحلیلی است و بر پایه روش‌های توصیفی و تحلیل داده‌های ثانویه (اسنادی)، تغییر پارادایم‌ها در اصول طراحی شهری را از مؤلفه‌های کالبدی و اجتماعی و ادراکی به سمت رهیافت مکان‌سازی مورد بررسی قرار می‌دهد. مکان‌سازی در دهه‌های اخیر و به ویژه از اوایل دهه 90 میلادی به بعد، به عنوان رهیافتی جدید در طراحی شهری مطرح شد که بیشتر به دنبال ارتقای نقش مکان‌های عمومی پایدار با هویت خاص، مطابق با نیازها و خواسته‌های انسانی و در برگیرنده فعالیت‌های اجتماعی در جوامع محلی است. نوشتار حاضر، در آغاز به مؤلفه‌های کالبدی ـ بصری و رهیافت‌های سنتی در اوایل قرن بیستم می‌پردازد؛ و غالباً رویکردهایی محصول‌گرا را که جنبه‌های کالبدی، زیبایی‌شناسانه و ظاهری فضاهای شهری را دربرمی‌گیرند، مد نظر قرار می‌دهد. سپس رهیافت اجتماعی و ادراکی مورد بررسی قرار می‌گیرد که از اوایل دهه 1960 تا اوایل 1980 میلادی، در مقابل مؤلفه‌های کالبدی و بصری در پاسخ به افزایش حس تعلق با بحث درباره پیدایش رهیافت مکان‌سازی در اوایل دهه 90 میلادی پایان می‌یابد. یافته‌های این مقاله با استفاده از تبیین اصول و مؤلفه‌های کیفی در رهیافت‌های طراحی شهری، حاکی از وجود توجه روزافزون به رهیافت مکان‌سازی و گرایش بیشتر به سمت توسعه پایدار در طراحی مکان‌های عمومی است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله مکان‌سازی، اصول طراحی شهری، رهیافت‌های کالبدی و بصری، ادراک،
عنوان انگلیسی Paradigm Shift in Urban Design Principles; From Physical, Social and Perceptual Components towards a Place-Making Approach
چکیده انگلیسی مقاله AbstractThis paper provides a review of some of the key urban design approaches and an analysis examining the paradigm shift in urban design principles from physical, social and perceptual components towards a place-making approach. It argues that the place-making in the last two decades has become the dominant approach in urban design. Focusing on local communities’ assets and aspiration, place-making seeks to enhance the socio-spatial role of public spaces with distinctive character. Since its emergence and rise to significance over the past 50 years urban design has been defined as a practice that gives shape to the built environment and human settlement. As an activity that has been rediscovered and reinvigorated in recent years, urban design has become a serious and significant area of academic literature, as well as the public policy and professional practice. The term ‘urban design’ came into currency in North America in the late 1950s, replacing and superseding the more traditional and the term ‘civic design’ with its narrower scope. Traditional approaches, before the early stages of urban design formation, mainly concerned with the superficial and architectural aspects; predominantly product-oriented, which focused on physical, aesthetic and visual factors of urban spaces, rather than on the social aspects. The essential value of townscape approach developed in the early 1960s lies in its uninhibited, personal and expressive response to space. Despite being greatly criticized, townscape tradition is often regarded as an artistic approach to urban design, in which the sense of place and public perception has generally been neglected. Between early 1960s and1980s, the physical components paled into insignificance in comparison with the social approach. Attempts to develope a more comprehensive framework began to be published in the 1970s and 1980s. There were several publications in which re-formulation of aesthetic factors were based on human behavior, aspirations and expectations. These design considerations were explicitly reflected in design criteria, resulted in emerging a number of principles. Synthesizing the earlier approaches, urban design faced with urban space as an aesthetic entity and behavioral setting with the conception of diversity, activity and integrity. The main consequence of this broader idea was place-making notion in early 1990s, - the new interest in urban design as a form of - and a contribution to - primarily resulting from a process-oriented approach to urban design, in which, the quality of the public realm – ()both physical and socio-cultural)( – as well as making and managing the meaningful ‘places’ for people to enjoy and utilize have substantially been concerned. More recently, the quest for more sustainable urban form has become a more explicit component. Places are of crucial importance for enhancing the true meaning of urban life and increasing the sense of place, social cohesion and interaction.The method applied in this work is largely descriptive and interpretive based on secondary data analysis. This article, with a substantial contribution from the literature of the past five decades, concludes the rising significance of place-making approach in design principles with emphasis on sustainable development. The evidence shows that a good design ensures attractive. Usable, durable and adaptable places; and is a key element in achieving sustainable development.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله احمد بنکدار |
کارشناس ارشد شهرسازی، دانشگاه هنر تهران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه هنر تهران (Art university of tehran)

فریبا قرایی |
استادیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر تهران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه هنر تهران (Art university of tehran)

نشانی اینترنتی http://aup.journal.art.ac.ir/article_172_33.html
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1282/article-1282-231536.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات