این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
نامه هنرهای نمایشی و موسیقی، جلد ۴، شماره ۷، صفحات ۷۳-۵۷
عنوان فارسی ساختار سکانس پایانی در سینمای مدرن
چکیده فارسی مقاله چکیده ساختار دکوپاژی سکانس پایانی فیلم های مدرن با استفاده از براکتینگ و کدهای پایانی سعی در ایجاد نوعی پی شآگاهی از پایان فیلم در ذهن تماشاگر دارد. براکتینگ با تکرار تصاویر سکانس ابتدایی در پایان فیلم و یا استفاده از تمهیدات صوتی، آغاز و پایان فیلم را در یک چارچوب قرار می دهد. کدهای پایانی نشانگر نقطه ی پایان فیلم اند و با استفاده از نمابندی و حرکات دوربین، پایان فیلم را اعلام می دارند. سینمای مدرن در بستار فیلم برخی از پرسش هایی را که در طول روایت در ذهن تماشاگر ایجاد شده است بی پاسخ می گذارد تا تماشاگر را به درگیری ذهنی با اثر و اندیشیدن پیرامون آن ترغیب نماید. برخی از کارگردانان سینمای مدرن ترجیح می دهند روایت آثارشان را همچون سینمای کلاسیک با پایان بسته همراه سازند اما اکثر آنان پایان باز را به عنوان الگوی روایی آثارشان برم یگزینند. پایان باز با عدم تکمیل زنجیره ی روابط علی و معلولی به ابهام این آثار در سکانس پایانی می افزاید. ساز و کار ابهام در سکانس پایانی ذهن تماشاگر را بلاتکلیف می گذارد و در نهایت منجر به شک لگیری حس عدم تعین می شود و تفسیر و نتیجه گیری قطعی از این آثار را دشوار و گاهی ناممکن می سازد
کلیدواژه‌های فارسی مقاله سینمای مدرن، سکانس پایانی، براکتینگ، پایان باز،
عنوان انگلیسی Ending sequence structure in Modern cinema
چکیده انگلیسی مقاله Abstract No matter on what narratology they are based, movies of the modern cinema will eventually reach an ending point. There might remain, however, a lot of questions unanswered in the audience mind. Unlike the classical era, modern directors were not required to observe a set of strict rules and regulations to finish their movies. Consequently, there can be seen in the current era various closing scenes in terms of narratology and découpage settings. In contrast to the classical cinema, the modern version of movies never followed a specific formula for closure. We may suggest, however, to a few innovative models for ending sequences derived from the works of famous directors in the current era. Ending plan in modern cinema was influenced by movie content. Directors of this era address different themes about human inner worlds and interpersonal relationships. The modern cinema often intended to challenge the audience in the ending of movies through ambiguity, suspense and other similar techniques, which later turned out to the most fascinating moments of such works. The decoupage structure of the ending sequence of modern movies attempts to bring about a kind of preawareness of the end of the movie in the audience’s mind with the aid of bracketing and ending codes. Bracketing serves to maintain the cyclic uniformity of the movie narration through the repetition of scenes from the opening sequence of the movie or using acoustic techniques, and sets the beginning and the end of the movie within one framework. The ending codes in the final plan of such works indicate the ending point of the movie in a way, and they announce the end of the movie using decoupage and camera motions. From a narrative viewpoint, modern movies with open ending in movie closure leave some questions, which are posed in the audience’s mind during narration, unanswered in order to encourage them to get mentally entangled with the work and to ponder over it. A number of the directors of the modern cinema prefer to give a close ending to the narration of their works similar to the classical cinema; however, most of them select open ending as the narrative pattern of their works. Open ending adds to the ambiguity of these works in the ending sequence, by means of providing no answer to the cause and effect relationships, created during narration. By creating contradictions in time, place and narration, the ambiguity strategy in the ending sequence leads to the emergence of a challenge inducing a state of undecidedness in the audience’s mind which eventually results in a sense of uncertainty at the end of these works. This state of affairs makes any interpretation and definite conclusion difficult and at times impossible.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Modern Cinema, Ending Sequence, Bracketing, Open Ending
نویسندگان مقاله شهاب الدین عادل |
استادیار گروه سینما، دانشکده سینما تئاتر، دانشگاه هنر، استان تهران، شهر تهران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه هنر تهران (Art university of tehran)

پدرام صدرایی طباطبایی | sadraei tabatabaei
کارشناس ارشد سینما، دانشکده سینما تئاتر، دانشگاه هنر، استان تهران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه هنر تهران (Art university of tehran)

نشانی اینترنتی http://dam.journal.art.ac.ir/article_77_16.html
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1284/article-1284-231691.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات