این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
نامه هنرهای نمایشی و موسیقی، جلد ۲، شماره ۳، صفحات ۳۴-۱۹
عنوان فارسی مطالعه تطبیقی «سینمای معناگرای ایران » از دو منظر: بومی گرایی و شرق شناسی (با رویکردی به فیلمهای: “زندگی و دیگر هیچ“؛ “رنگ خدا“؛ و “خیلی دور، خیلی نزدیک“)
چکیده فارسی مقاله چکیده در این مقاله «سینمای معناگرای ایران » از دو منظر متفاوت و با توجه به دو رویکرد عمده به این نوع سینما بررسی شده است. دیدگاه نخست، که دیدگاهی حمای تکننده از این سینماست، در قالب بومی گرایی مورد بررسی قرار گرفته است؛ و دیدگاه دوم، که نگاهی انتقادی به این سینما دارد، در قالب گفتمان شر قشناسی. هم بوم یگرایی و هم شرق شناسی مربوط به حوزه گفتمان پسااستعماری اند که به عنوان چارچوب نظری مقاله از آنها استفاده شده است. پرسش اصلی مقاله حاضر در این باره بوده است که این دو رویکرد چگونه به تب یین پدیده هنریِ واحدی چون «سینمای معنا گرای ایران » می پردازند. فرضیه پژوهش به این صورت مطرح شده است که دو رویکرد بوم یگرایانه و شرق شناسانه، این سینما را از دو بافت گفتمانی متفاوت تحلیل میک‌نند، اما عملکردشان در نهایت هم سو است و اینها به نتایج مشابهی می رسند. برای تحقیق در این زمینه، سه فیلم مشهور از این حوزه سینمایی، از دیدگاه های بومی گرایی و نیز گفتمان شر قشناسانه به صورت موردی بررسی شده و نتیجه گیری این گونه بوده است که رویکردهای کاملاً متضاد مذکور، در جایی با یکدیگر همپوشانی مییابند که تمایز بین فرهنگ های شرقی و غربی را از طریق دوقطبی سازیِ فرهنگی بازتولید م یکنند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله
عنوان انگلیسی The Comparative Study of Iranian Spiritual Cinema from Two Main Approaches: Nativism and Orientalism (Case Studies: Life and Nothing More, The Color of Paradise, So Close So Far)
چکیده انگلیسی مقاله Abstract In this paper, the Iranian Spiritual Cinema has been analyzed from two approaches, the general and major ones that critics take to study this cinema. The first approach has been described through ‘orientalism’ and the second one as ‘nativism’. Orientalism is a critical discourse which describes the Iranian Spiritual Cinema as an ideological commodity for the western gaze. From this approach, this kind of cinema represents the East, as a whole, and the eastern culture toward the politics of western dominated cultural discourse. In this dominant discourse the eastern culture is described as the opposite point of the western one. According to critics, it is not only the matter of cultural difference, but also it produces some kind of hierarchical system between the East and the West, which leads to stabilization of the dominant western culture and the marginal eastern culture. Therefore, this critical point of view considers the movies of this cinema as the objects of reproduction of the hierarchical cultural difference. In the other hand, nativism is a way that the nations or some groups of people, determinate their own identity through it. In the beginning of nativism, it was some kind of responding to the colonialism, so that the colonized nations could have their own independent identities which have not been dictated by the colonizers. This kind of identification also has been used by black Africans as a reaction against racism. But nativism, in general, is a method of identification for any culture or community which has been ignored by the dominant powers. Thus, the nativists argue that the Iranian Spiritual Cinema, just like any other aspects of Iranian culture, is a politic for emphasizing their own specific cultural identity instead of the dominant western culture. Both of these approaches have their theoretical origins in the postcolonial studies. So the framework of this paper is the postcolonial theories, focusing on Edward Saeed’s definition of orientalism and Frantz Fanon’s description of nativism. With considering both orientalism and nativism as two discourses, the main question of this research is about the discursive operation of these discourses, on the Iranian Spiritual Cinema. Three famous spiritual movies, which have been awarded in both Iranian and western film festivals, have been chosen to be the case studies of this research. These are: The Color of Paradise by Majid Majidi; Life and Nothing More by Abbas Kiarostamio; and So Close So Far by Reza Mirkarimi have been analyzed from both of these two approaches- the supportive one as nativism and the other one as an orientalistic criticism. At the conclusion, the article argues that orientalism and nativism, which are from two different discursive contexts, have a same discursive function which is reproducing and reconstructing the concept of ‘cultural difference’ between East and West. In fact both of these discourses operate through producing the binary of West/East or western /eastern culture; so they both just reproduce the subject of cultural difference.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله بهاره ابراهیمی |
کارشناس ارشد پژوهش هنر، دانشگاه علم و فرهنگ، استان تهران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه علم و فرهنگ (University of science and culture)

فرزان سجودی |
دانشیار دانشگاه هنر، استان تهران، شهر تهران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه هنر تهران (Art university of tehran)

نشانی اینترنتی http://dam.journal.art.ac.ir/article_34_10.html
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1284/article-1284-231720.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات