این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
آرشیو توانبخشی، جلد ۲۱، شماره ۱، صفحات ۷-۷
عنوان فارسی بررسی تاثیر استفاده از حرکت درمانی اصلاح شده با ایجاد محدودیت بر عملکرد ‌اندام فوقانی در یک بیمار با آسیب مزمن مغزی اکتسابی شدید ‌
چکیده فارسی مقاله زمینه و هدف: هدف از انجام این مطالعه ی موردی بررسی تاثیر مداخلات حرکت درمانی اصلاح شده با ‏اعمال محدودیت بر عملکرد اندام فوقانی یک بیمار با آسیب اکتسابی مغزی شدید پس از گذشت چهار ‏سال از آسیب بود.‏ روش ‏‎بررسی: خانم (ف.ز) 33 ساله که 4 سال گذشته دچار آسیب مغزی اکتسابی شدید شده بود، مورد ‏مطالعه قرار گرفت. بیمار راست دست با تشخیص هایپوکسی به علت خودکشی با طناب دار بدون ‏محدودیت حرکتی، سابقه دررفتگی و یا شکستگی و بدون شکایت از درد در اندام فوقانی سمت درگیرتر ‏‏(سمت چپ) در بیمارستان توانبخشی رفیده بستری شد. این مطالعه در سال 1397 انجام شد. در این ‏مطالعه موردی، رضایت نامه شرکت در مطالعه از شرکت کننده دریافت شد. اکستنشن حداقل 20 درجه ‏در مچ دست، نمره آشورث کمتر از 3، نمره ‏MMSE‏ بالاتر از 24 و توانایی حفظ تعادل به مدت دو دقیقه ‏به عنوان معیار های ورود به مطالعه درنظر گرفته شد. مداخله به مدت دو هفته، پنج روز در هفته و هر ‏روز سه ساعت انجام تمرین و حداقل اعمال شش ساعت محدودیت در اندام فوقانی با آسیب کمتر توسط ‏اسلینگ و دستکش انجام گردید. مداخله در بیمارستان توانبخشی رفیده انجام شد. در هر جلسه درمانی، ‏در ابتدا آماده سازی اندام فوقانی با استفاده از تکنیک های کاهش تون شامل: وزن اندازی روی اندام ‏فوقانی، چرخش تنه، پروترکشن اسکاپولا و الگوی مهار رفلکس انجام شد و پس از آن  تکالیف حرکتی ‏منتخبی انجام گرفت. تکالیف حرکتی شامل تمیز کردن سطح میز با حوله، ورق زدن صفحات کتاب، ‏برداشتن و بردن لیوان به سمت دهان، برداشتن و حرکت دادن یک بطری، تمرینات گرفتن و رها کردن ‏اشیاء مختلف، دستیابی به جلو  با اشیا مختلف برای حرکت آن ها از یک مکان به مکان دیگر، شمردن با ‏انگشتان، برداشتن و برگرداندن کارت و انجام تمرینات حرکات ظریف و دستکاری درون دستی  با استفاده ‏از سکه و حبوبات در فرایند مداخله مورد استفاده قرار گرفت. طی مداخله از تکنیک های رفتاری شکل ‏دهی استفاده شد. ارزیابی و ثبت داده ها طی‎ ‎‏4 مرتبه شامل هفته ی دوم، چهارم و ششم پس از مداخله‎ ‎با ‏استفاده از پرسشنامه آزمون فوگل و مایر، پرسشنامه اندازه گیری استقلال عملکردی، پرسشنامه فعالیت ‏حرکتی و آزمون باکس اند بلاک جهت بررسی دقت، سرعت و کیفیت عملکرد اندام فوقانی بیمار مورد ‏ارزیابی قرار گرفت.‏ یافته‏ ها: نتایج نشان می دهد که بهبودی وضعیت عملکرد حرکتی در اندام فوقانی در یک بیمار مبتلا به ‏آسیب مزمن مغزی اکتسابی شدید می تواند با استفاده از حرکت درمانی اصلاح شده با ایجاد محدودیت به ‏عنوان یک مداخله ی موثر حاصل گردد. در این مطالعه بهبودی در چهار حوزه عملکردی شامل عملکرد ‏حرکتی، تعادل، حس و عملکرد مفاصل مشاهده شد و نمره آزمون فوگل و مایل از 24 قبل از مداخله به ‏‏56 در هفته دوم‎ ‎پس از مداخله افزایش یافت، این مقدار بهبودی در هفته ششم پس از مداخله ثابت باقی ‏ماند. میزان دقت و مهارت دست طبق نمره آزمون باکس اند بلاک از 5 به 7 در هفته دوم پس از مداخله ‏افزایش یافت، این مقدار در هفته ششم پس از مداخله به 12 افزایش یافت.  میزان استقلال عملکردی فرد ‏در فعالیت های روزمره زندگی طبق نمره پرسشنامه اندازه گیری استقلال عملکردی از 19 به  31 در ‏هفته دوم بعد از مداخله افزایش یافت، این میزان در هفته ششم پس از مداخله به 38 افزایش یافت. ‏همچنین میزان استفاده و کیفیت حرکات بازوی آسیب دیده طبق خرده مقیاس های پرسشنامه فعالیت ‏حرکتی، شامل نمره کمیت حرکت قبل از مداخله از 0 به 1/70 در هفته ی ششم پس از مداخله و نمره ‏کیفیت حرکت قبل از مداخله از 0 به 1/66 در هفته ی ششم پس از مداخله افزایش یافت. ‏ نتیجه‎گیری: بر اساس یافته های این مطالعه موردی می توان گفت که شواهدی وجود دارد که روش ‏حرکت درمانی اصلاح شده با ایجاد محدودیت می تواند در بهبود عملکرد اندام فوقانی در بیماران با آسیب ‏مغزی اکتسابی مزمن و شدید در کوتاه مدت موثر باشد.‏
کلیدواژه‌های فارسی مقاله
عنوان انگلیسی The Effect of Modified Constraint Induced Movement Therapy on Upper Extremity ‎Function In a Patient Suffering From Chronic Severe Acquired Brain Injury‌:‌‎ A Case ‎Study
چکیده انگلیسی مقاله Objective:  The primary objective of this case study was to investigate the effect of modified ‎constraint-induced movement therapy on upper extremity function in a patient with severe ‎acquired brain injury after 4 years. ‎ Material & method: A 33 years old women (F.Z), who had a severe acquired brain injury ‎‎(ABI) 4 years ago participated in the present study. The right hand was the dominant hand. ‎She was suffering from severe hypoxia due to suicide by hanging and had no history of ‎dislocation and fractures. This study was conducted in 2017. The informed consent letter ‎obtained from the participant. Inclusion criteria for the subject selection were presence of at ‎least 20◦ of active wrist extension, mini mental state examination score ≥ 23, and spasticity  ‎‎3 in the ashworth scale, and ability to maintenance balance in standing position ≥ 2 minute. ‎Modified constraint-induced movement therapy was performed for two weeks, five days a ‎week and three hours a day at Rofaideh Hospital. For the less affected upper limb, sling and ‎mitt were used at least six hours a day, so that movements and tasks of daily living were ‎restricted for the less affected hand. At the first, we used  traditional techniques to reduce ‎muscles tone (include of weight bearing on upper extremity, trunk rotation, scapular ‎protrusion, and reflex inhibition pattern), then some selected functional activities with shaping ‎techniques were used in therapy plan. Functional activities included of cleaning the table ‎surface with a towel, flipping the pages of the book, removing and taking the glass towards ‎the mouth, removing and moving a bottle, practicing and dropping out different objects, ‎moving forward with different objects to move them from one place to the next Another, ‎counting with your fingers, removing and reversing the card, and doing fine exercises and ‎manual manipulation using coins and beans. Assessments and data collection were done at 4 ‎times: before, 2nd, 4th, and 6th weeks with Fugl-Meyer assessment (FMA), functional ‎independence measure (FIM), motor activity log (MAL), and box and block test (BBT). ‎ Results:  The results indicate that improvement in motor functional status of upper extremity ‎in a chronic severe ABI patient can be achieved by using the modified constraint-induced ‎movement therapy intervention as an effective intervention. In this case study, the ‎intervention was designed in the intensive protocole of two weeks in 10 sessions of treatment. ‎According to FIM, improvement in four functional areas including motor function, balance, ‎sensation and range of motion was attained. The results showed, the patient's score at ‎baseline (24) increased (56) in the FMA, this improvement was maintained at 4 weeks follow-‎up. Also dexterity of upper extremity was improved. In this regard, patient's initial score of 5 ‎on the BBT improved to 7 at the second measurement, this improvement was increased to 12 ‎at 4 weeks follow-up. For the FIM, patient's score improved from 19 to 31 at 2th week after ‎intervention, this improvement was increased to 36 and 38 at 2 and 4 weeks follow-up, ‎respectively. Also, the amount of movement score increased from 0 to 1.70 and quality of arm ‎use score increased from 0 to 1.66 at the final measurement. ‎ Conclusion: With respect to the findings of the case study, there is an evidence that modified ‎constraint-induced movement therapy could be an effective intervention for promoting of ‎upper extremity function in patients suffering from chronic severe ABI in a short time. ‎
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله نازیلا اکبرفهیمی | Nazila Akbarfahimi
Department of Occupatonal Therapy, University of Social Welfare and Rehabilitaton ‎Sciences, Tehran, Iran
گروه کاردرمانی، دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی، تهران، ایران‌

شیوا عابدی | Shiva Abedi
Department of Occupatonal Therapy, University of Social Welfare and Rehabilitaton ‎Sciences, Tehran, Iran
گروه کاردرمانی، دانشگاه علوم بهزیستی و توان بخشی، تهران، ایران‌

نشانی اینترنتی http://rehabilitationj.uswr.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-2938-1&slc_lang=fa&sid=1
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده کاردرمانی
نوع مقاله منتشر شده گزارش موردی
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات