این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
نقد ادبی، جلد ۱۳، شماره ۵۰، صفحات ۰-۰
عنوان فارسی پایان‌بندی در غزلیات شمس: کنش‌های گفتاری و وجوه وانمایی حضور
چکیده فارسی مقاله کارکرد پایان­بندی در متن را بنا به این تصور که به مثابۀ نقطۀ اوج متن-روایت مفروض است، می­توان گره­گشایی از موضوع مورد بازنمایی دانست اما به شکل خاص، پایان­بندی می­تواند همسو با معرفتشناسی حاکم بر متن و وضعیت سوژه­های متنی منجر به دلالت­انگیزهای ویژه باشد. از میان متن­های ادبی کلاسیک فارسی، پایان­بندی برخی از متن­های عرفانی از جمله غزل­های دیوان شمس همسو با معرفت­شناسی عرفانی، وجهی متمایز دارد. در این نوشتار دلالت­انگیزی ویژۀ پایان­بندی در غزلیات شمس به شیوه توصیفی-تحلیلی دلالت­یابی و تفسیر شده است. نتیجه نشان می­دهد که راوی-عاشق غزل­های دیوان شمس، همسو با معرفت­شناسی حاکم بر متن، هویت یا مقام سوژگیِ موقتی که بنا به کنش بازنمایی یا روایت­گریِ رخداد-وضعیت­ها در بخش آغازین و میانی روایت­ها بدست می­آورد، در پایان­بندی با توسل به کنش­های گفتاری خاموشی در معنای اصطلاحی آن پس زده، مانع از تثبیت آن می­شود. به عبارتی دیگر راوی-عاشق غزلیات شمس در اغلب غزل­ها، پس از بازنمایی  اضطراب و اشتیاق برآمده از حضور و وحدت از دست رفته، سعی می­کند در پایان­بندی غزل­ها، بنا به «استعاره دوریِ» بازگشت به اصل و جهان پیشانشانگانی، با انجام و اجرای دو دسته از «کنش­های گفتاریِ» خاموشی شامل«خاموشی به مثابۀ سخن­نگفتن» و «خاموشی به مثابۀ به نمایندگی سخن­گفتن»، به وانمایی یا اجرای حالِ حضور پرداخته، به صورت نمادین در آن تجربه شرکت نماید. حسب این وانمایی، پایان­بندی غزل­­های مذکور به بستار نرسیده، با ساختاری حلقوی، خواننده-مشارک را با نوعی ناتمامی مواجه کرده یا در آن تجربه شریک می­کند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله مولوی،غزلیات شمس،پایان‌بندی،وانمایی،کنش گفتاری،خاموشی
عنوان انگلیسی The Ghazals' Endings in Dīvān-e Šams: Aspects of Performing the Hozoor
چکیده انگلیسی مقاله Regarded as the climax of the text-narrative, the ending of a text is often seen as the resolution of the subject being represented. However, in certain ways, and depending on the dominant epistemology of the text and the status of the textual subjects, the ending can lead to special implications. Due to the mystical epistemology, the endings of some classical Persian mystical texts, including the ghazals in Dīvān-e Šams, are distinctive. In this paper, the endings of the ghazals in Dīvān-e Šams have been interpreted in a descriptive-analytic way. The result shows that the narrator-lover of the ghazals, in line with the ruling epistemology of the text and the identity or temporal subject-position which he obtains in the early and middle sections of the narrative, in the ending recourses to speech acts of silence to reject its idiomatic sense and prevent it from being consolidated. In other words, the narrator-lover in most of the ghazals, after representing the anxiety and longing for the lost presence and unity, tries to perform haal-e hozoor, according to the circular metaphor of return to the origin and the pre-linguistic world, and through performing two sets of" speech acts" of silence, including "silence as not speaking" and "silence as speaking for another one.". Due to this performance, the endings of the aforementioned ghazals do not come to closure, rather, through a circular structure, perplexes the participant-reader with an unfinished experience or allows his/her participation in that experience.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله رشید کاکاوند |


پارسا یعقوبی جنبه سرایی | parsa yaghoobi janbeh saraee
Parsa Yaghoobi Janbeh Saraei, PhDAssociate Professor of Persian LiteratureUniversity of Kurdistan
عضو هیئت علمی دانشگاه کردستان

نشانی اینترنتی http://journals.modares.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-12167-7&slc_lang=fa&sid=29
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات