این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
دانشور پزشکی، جلد ۲۴، شماره ۱، صفحات ۶۳-۷۲
عنوان فارسی اثر متفورمین بر یادگیری و حافظۀ فضایی در مدل تجربی بیماری آلزایمر القا شده با بتا آمیلوئید در موش صحرایی
چکیده فارسی مقاله مقدمه و هدف: بیماری آلزایمر یک بیماری پیش‌رونده و تحلیل‌برندۀ سلول‌های مغز به علت انباشتگی دو پروتئین بتا آمیلوئید و تائو است و فعلاً درمان اساسی هم ندارد. متفورمین یک داروی پایین‌آورندۀ قند خون می‌باشد که در درمان و کنترل دیابت قندی نوع 2 کاربرد دارد. بر‌اساس اثرات حفاظت عصبی، ضد التهابی، کاهش‌دهندگی تجمع بتاآمیلوئید و اثرات ضد استرس اکسیداتیو این دارو در بافت عصبی، هدف مطالعۀ کنونی، بررسی اثر درمان با متفورمین بر مدل حیوانی آلزایمر القا شده با بتا آمیلوئید در موش صحرایی بود. مواد و روش‌ها: در این تحقیق از موش‌های صحرایی نر به تعداد 32 سر استفاده شد. حیوانات به‌صورت تصادفی به 4 گروه سالم (شم) کنترل، گروه سالم (شم) دریافت‌کنندۀ متفورمین، گروه بیمار (ضایعه) کنترل و گروه بیمار (ضایعه) تحت درمان با متفورمین تقسیم شدند. گروه‌های دوم و چهارم، به ‌مدت یک هفته قبل از جراحی، روزانه تحت درمان متفورمین به‌صورت داخل صفاقی قرار گرفتند. در دو گروه ضایعه، بیماری آلزایمر با جراحی استرئوتاکس و تزریق داخل هیپوکمپی بتا آمیلوئید در موش القا شد. در دو گروه شم همین مراحل انجام، ولی نرمال سالین به داخل هیپوکمپ تزریق شد. پس از گذشت سه هفته، برای ارزیابی یادگیری و حافظۀ حیوانات از روش‌های رفتار اجتنابی غیرفعال و ماز Y استفاده شد. نتایج: در آزمون رفتار اجتنابی، گروه ضایعه نسبت به گروه شم دارای میانگین میزان تأخیر اولیه کمتری بودند که این کاهش معنی‌دار نبود. در گروه ضایعۀ دوم، افزایش غیرمعنی‌دار میانگین میزان تأخیر اولیه، در مقایسه با گروه ضایعۀ دیگر وجود داشت. در گروه شم نیز که همان میزان متفورمین را دریافت کرده بودند نیز کاهش غیرمعنی‌دار زمان تأخیر اولیه در مقایسه با گروه شم به‌دست آمد. در آزمون اجتنابی غیرفعال که تأخیر در حین عبور را در موش‌های صحرایی بررسی می‌کرد، کاهش معنی‌دار تأخیر در حین عبور در گروه آلزایمری نسبت به گروه شم، در پایان کار به‌خوبی مشاهده گردید (01/0>p < /span>)، هرچند این کاهش به‌طور غیرمعنی‌دار در گروه آلزایمری دوم نیز نسبت به گروه شم وجود داشت. به‌علاوه، تفاوت بین دو گروه آلزایمری ازنظر آماری معنی‌دار بود (05/0>P < /span>). نتیجه‌گیری: درمان مزمن متفورمین باعث افزایش حافظه در آزمون اجتنابی غیرفعال شاتل ‌باکس شده؛ ولی اثری بر مدل حافظۀ فضایی در موش صحرایی نر ندارد. احتمال دارد که داروی ضد دیابتی متفورمین در درمان بیماری آلزایمر و انواع دمانس در انسان کاندید مناسبی باشد.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله بتاآمیلوئید، بیماری آلزایمر، متفورمین، رفتار اجتنابی غیرفعال، حافظۀ فضایی،
عنوان انگلیسی The effect of metformin on learning and spatial memory in experimental model of Alzheimer’s disease induced by beta amyloid in rat
چکیده انگلیسی مقاله Background and Objective: Alzheimer Disease (AD) has a progressive and degenerative course on brain nerve cells due to deposition of beta amyloid and Tau protein. AD is associated with memory impairment with no eradicative cure. Metformin is a hypoglycemic drug that helps control diabetes mellitus type 2. Recently, neuroprotective and anti-inflammatory effect on nerve tissue and reductive effect on deposition of beta-amyloid and anti-oxidative stress effect of it has been proved. This study was done based on alzheimer modeling in rodents with injecting beta amyloid and to evaluate the effect of metformin treatment on its course. Material and Methods: In this research study, 32 male rats were used. Rats were randomly divided into 4 groups. First group was healthy ones that treated with saline (sham), 2nd ones whom received metformin, 3rd group received normal saline and made alzheimeric (lesion) and last group was made alzheimeric and treated with metformin. The 2nd and 4th groups were treated with intraperitoneal metformin for 1 week before stereotaxic operation. For induction of AD, stereotaxic operation with injection of beta amyloid into hippocampus was made. After three weeks, for learning and memory assessment, passive-avoidance behaviour and Y-maze procedure were used. Results: In comparison to sham group, lesion group had a lower average initial delay that this reduction was not statistically significant. The second lesion group had insignificant increase in the average initial delay, in comparison with other lesion group. The sham groups received the same amount of metformin had also non-significant reduction in initial delay time compared to the sham groups. Passive avoidance test in rats that had significantly decreased in the group with Alzheimer's disease compared to the sham group (p< 0.01), although this decline is insignificant in the second group of Alzheimer model as compared to the sham group. In addition, the difference between the two groups with Alzheimer's disease was statistically significant (p< 0.05). Conclusion: The results indicate that chronic treatment with metformin increases the passive-avoidance test memory in shuttle box, but has no effect on the spatial memory in rats. Metformin is likely to be an appropriate candidate in the treatment of Alzheimer’s disease and the other different types of dementia in humans.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله بتاآمیلوئید, بیماری آلزایمر, متفورمین, رفتار اجتنابی غیرفعال, حافظۀ فضایی
نویسندگان مقاله تاجماه ممبینی |
گروه فارماکولوژی دانشکده پزشکی دانشگاه شاهد، تهران

مهدی نصیری |
دانشکده پزشکی دانشگاه شاهد، تهران

جمشید نارنجکار |
گروه فارماکولوژی دانشکده پزشکی دانشگاه شاهد، تهران

مهرداد روغنی |
مرکز تحقیقات نوروفیزیولوژی - دانشگاه شاهد، تهران

نشانی اینترنتی http://daneshvarmed.shahed.ac.ir/article_1723_2cc9f6997672469293db54d59e13aca4.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات