این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
هنرهای تجسمی، جلد ۲۷، شماره ۲، صفحات ۱۱۵-۱۲۳
عنوان فارسی عکاسی و سیاست در ایران پیشاانقلابی: نبرد بر سر تصویر ایران
چکیده فارسی مقاله  رابطه تنگاتنگ عکاسی با واقعیت به عنوان واقع گراترین شکل بازنمایی، به آن قدرت اقناعی منحصربه فردی می بخشد. همین امرباعث میشود که عکس به ابزاری بی رقیب در انتقال پیام های سیاسی و ترویج باورهای ایدئولوژیک بدل شود. هرچند از عکاسیمیتوان در راستای پیشبرد منافع طبقات حاکم بهره گرفت، عکاسی در دست منتقدان و مخالفان وضع موجود نیز میتواند به ابزاریبرای مبارزه سیاسی بدل شود. این مقاله می کوشد با تمرکز بر گفتمان های سیاسی پیش از انقلاب اسلامی، نشان دهد که چگونهعکاسی می تواند فراتر از فعالیتی هنری، به کنشی سیاسی بدل شود. یافته های پژوهش نشان میدهد که دو جریان واقعگراییآرمانگرایانه و واقعگرایی انتقادی در عکاسی در این دوران، در واقع انعکاسی از تقابل میان دو گفتمان پهلویسم و جریان چپگرادر سالهای منتهی به انقلاب بوده است که در آن هر جریان سیاسی تلاش میکرد از طریق عکس و عکاسی مشروعیت گفتمانیخود را به اثبات برساند. در پژوهش حاضر از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی استفاده شده و از منابع کتابخانه ای و اسنادی به منظورجمع آوری داده ها بهره گرفته شده است. در این تحقیق تلاش شده است با اشاره به گفتمان های سیاسی رقیب در دوران پهلوی،بستری برای تبیین سیر تحول معنای عکاسی و تحلیل تصاویر عکاسی در ایران فراهم آید.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله عکاسی ایران،عکاسی مستند،واقعگرایی ایده آلیستی،واقعگرایی انتقادی،عکاسی در دوران پهلوی،
عنوان انگلیسی Photography and Politics in Pre-Revolutionary Iran: The Battle over Iran’s Image
چکیده انگلیسی مقاله  The purpose of this study is to investigate the role and thecontribution of photography in socio-political events in thedecades leading up to the revolution of 1979. Photographyhas always been used by political actors in their pursuit forpower since it is an ideal tool of mass communication. Theclose relationship between photography and reality, givesit a unique persuasive power as the most realistic form ofrepresentation. This makes photograph an inimitable tool forconveying political messages or promoting specific ideas inthe society. Although the programmed use of photographycan promote the ideology of the ruling party, the criticsand opponents of the status quo can also use it as a tool forpolitical resistance. In other words, the study attempts todemonstrate how the political struggle for power resonatedin disputes about the changing meaning of photography inIran during the Pahlavi era. By focusing on pre-revolutionpolitical discourses in Iran, the paper tries to indicate howphotography can become a political action beyond artisticactivity. The fall of the Qajar dynasty, as well as globalchanges such as Marxist revolutions and anti-imperialistmovements in third-world nations, prepared the door fornew political discourses in Iran. Reza Shah's ascension topower as the founder of the Pahlavi dynasty spurred theemergence of political discourses, particularly Pahlavism.Pahlavism was indeed a mixture of nationalism, archaismblended with western-oriented policies. With the growingdemand for change, however, Iran's political scene wassplit into two main rival groups: revolutionaries, mostly theleft-minded Marxist-inspired forces, and pro-Pahlavists,also known as regime loyalists. Meanwhile, the rise ofthe middle class, along with the need for a modern state todeploy mass media for propaganda, thrust photography intothe spotlight. The social necessity of photography graduallygave way to an expressive form of a representation. Thus,the competing, rival political forces began to develop theirown version of photography in representing the socialrealities. Trying to depict Iran as a progressive, moderncountry, the Pahlavist agenda utilized photography topromote western ideals as well as pre-Islamic icons. ThePahlavist-inspired photography, which painted an idealizedIran, portrayed Shah as a great leader and displayed growingtowns, modern-looking Iranians, with no trace of poverty orinequality. The approach could be named as Idealist realismrepresented by, photographs published in newspapers andmagazines, as well as the works by photographers suchas Bruno Barbey and Roloff Beny. On the other hand,revolutionary groups, notably Marxist-inspired lefties, usedphotography to illustrate social disparities and miseriesin order to both question the picture portrayed by the andagitate the masses. The social documentary proved to bethe best method for them. I this regard, one could referto works by photographers such as Kaveh Golestan,Hengameh Golestan and Nasrollah Kasraian. Parallel to thepolitical struggle for power, therefore, there was a struggleover Iran’s image. The study uses the descriptive-analyticmethod to build up a socio-political context in which theconcept of photography in Iran was changed. 
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله عکاسی ایران,عکاسی مستند,واقعگرایی ایده آلیستی,واقعگرایی انتقادی,عکاسی در دوران پهلوی
نویسندگان مقاله هادی آذری ازغندی |
استادیار گروه ارتباط تصویری و عکاسی، دانشکده هنرهای تجسمی، دانشکدگان هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران.

نشانی اینترنتی https://jfava.ut.ac.ir/article_87818_7243f6b9a85d21ae7851ecd158c3d037.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات