این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
فقه و مبانی حقوق اسلامی، جلد ۵۳، شماره ۲، صفحات ۳۸۸-۳۷۱
عنوان فارسی رکن نهایی در جرم محاربه و عنصر روانی ناظر بر آن
چکیده فارسی مقاله ماده 279 قانون مجازات اسلامی، «ایجاد ناامنی در محیط» را به عنوان نتیجه مجرمانه و رکن نهایی برای تحقق محاربه در نظر گرفته‌است. بر اساس مبانی فقهی مربوطه، این عبارت مشتمل بر ایجاد فضای خوف و سلب امنیت عمومی است. مقنن، عنصر روانی ناظر بر آن را «قصد جان، مال یا ناموس مردم یا ارعاب آنها» قرار داده است. قصد ارعاب مردم، قصد بخشی از نتیجه است. و قصدهای سه گانه اول، در واقع انگیزه­های خاص اند. علاوه بر اشکالات قانون­نویسی، موضع مقنن درباره رکن نهایی محاربه ایراد اساسی دارد. زیرا طبق دلایل قرآنی و روایی، و اقوال برخی از فقهای امامیه همچون شیخ مفید، قدرمتیقن این است که محارب باید مالی را اخذ کرده باشد. ماده مذکور، بدون توجه به قاعده درأ و احتیاط در دماء و بر پایه خلط میان مبنای شیخ مفید و شیخ طوسی، صدور حکم به اعدام درباره کسی را تجویز نموده است که مرتکب قتل، سرقت یا تجاوز نشده است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله محاربه،نتیجه،ناامنی،قصد ارعاب،راهزنی،
عنوان انگلیسی Final Element of Muḥāraba and the Relevant Mens rea
چکیده انگلیسی مقاله Article 279 of Islamic Penal Code regards “creating insecurity in the region” as result and final element of muḥāraba. According to the relevant jurisprudential principles, this phrase includes creating an atmosphere of fear and deprivation of public security. The legislature has laid down the “intention to kill, robbery, or rape, or intimidating people” as mens rea to that. Intimidating people is intention of a part of result intention. And the former three intentions are in fact specific motivations. In addition to the objections of writing the law, the legislature’s standpoint concerning the final element of muḥāraba is fundamentally criticized. Because according to Qur’anic and hadith evidences and some Shi’a jurists’ opinions, muḥārib must have at least stolen a property. The above-mentioned article has enjoined capital punishment for the one who has not committed murder, robbery or rape, regardless of the rule of “proving guilt beyond a reasonable doubt” (darā’) and “prudence in bloods“ (damā’) and based on confusion between the principles of Sheikh Mufīd and Sheikh Ṭūsī.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله محاربه,نتیجه,ناامنی,قصد ارعاب,راهزنی
نویسندگان مقاله حسن قاسمی مقدم |
استادیار گروه حقوق دانشگاه یزد

نیکو نیک زر |
کارشناس ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه یزد

نشانی اینترنتی https://jjfil.ut.ac.ir/article_81087_af7148803a5582022998a25c3fe48a45.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات