این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
مطالعات عرفانی، جلد ۱۴، شماره ۲، صفحات ۱۶۵-۱۹۲
عنوان فارسی از جان خدا خوان تا جان خدا دان تحلیل ملازمۀ میان خودشناسی و خداشناسی از دیدگاه جلال‌الدین محمد مولوی
چکیده فارسی مقاله مولوی خودشناسی را لازمۀ هر نوع شناختی می‌داند، لذا اعتبار هر گونه شناختی که مسبوق به شناخت خود نباشد، از دیدگاه او منتفی است. وی مانع معرفتیِ شناخت ماهیت انسان را هویت انسان می‌داند و معتقد است که هویت انسان ریختی زبانی دارد که در تعامل زبانیِ شخص با دیگران شکل می‌گیرد، لذا با زوال زبان که مراد از آن سکوت ذهنی است، می‌توان هویت زبانی را منعدم کرد. با از بین رفتن هویت زبانی انسان قادر به شناخت خود و در پی آن شناخت غیر می‌شود. در این نوشتار از انعدام هویت زبانی که معادل فنا در ادبیات عرفانی است، تعبیر به شکست هویت می‌شود. مولوی با متمایز کردن جان اول از جان دوم به ملازمۀ میان خودشناسی و خداشناسی می‌پردازد و بر این اساس جان اول را که محجوب در پردۀ هویت زبانی است، مستعد شناخت حق نمی‌داند. وی هویت زبانی را مانع دمیدن جان دوم در انسان می‌داند و جان دوم یا جان خدادان را که همان نفخۀ الهی است، عین شناخت حق می‌داند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله هویت زبانی، نفخۀ الاهی، جان خداخوان، بازتاب هویتی، تلازم خودشناسی و خداشناسی،
عنوان انگلیسی a
چکیده انگلیسی مقاله a
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله هویت زبانی, نفخۀ الاهی, جان خداخوان, بازتاب هویتی, تلازم خودشناسی و خداشناسی
نویسندگان مقاله شهرام محمدپور |


امیرعباس علیزمانی |


احد فرامرز قراملکی |


نشانی اینترنتی https://s-erfani.kashanu.ac.ir/article_113173_aa0bd55c5cf38f7cb0583b2f0e371f4d.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات