این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
فقه و اصول، جلد ۴۴، شماره ۴، صفحات ۰-۰
عنوان فارسی پژوهشی در سیر تاریخی تنقیح مناط در فقه امامیه
چکیده فارسی مقاله تنقیح مناط، عبارت است از خالص کردن و منقح کردن علت و مناط حکم از اوصاف و خصوصیات زائد همراه حکم و تعمیم آن به هر مورد برخوردار از ویژگی مشترک. تنقیح مناط، نخستین بار در سدۀ پنجم توسط اهل سنت مطرح شد و بعدها در سدۀ هفتم به طور صریح و رسمی، در بین شیعه مطرح گشت. (اگر چه پیش از آن نیز رویکردهایی غیر صریح به آن صورت گرفته بود). این روش بعد از آن نیز کم و بیش مورد توجه فقها بوده و به آن استناد جسته و در موردش سخن رانده‌اند. در این مقاله چگونگی رویکرد فقیهان از آغاز تا به امروز در آراء و نظریات و در عمل و استنادات، در ادوار مختلف، مورد تحلیل و تبیین قرار گرفته و در نتیجۀ آن مشخص می‌شود که جز یکی از فقها، به دلیلی قابل توجیه، هیچ کس به کلی با حجیت تنقیح مناط مخالف نیست و تقریباً همه حجیت تنقیح مناط قطعی را می‌پذیرند و تنها تنی چند از بزرگان، حجیت آن را در احکام غیر تعبدی محدود کرده‌اند؛ اگر چه که از طرف دیگر، عموم فقهای امامیه با حجیت تنقیح مناط ظنی مخالفند و تنها بعضی از اعلام امامیه، تنقیح مناط ظنی مستند به لفظ و بعض دیگر تنقیح مناط اطمینانی را معتبر دانسته‌اند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله تنقیح مناط، مناط، تنقیح، الغای فارق، الغای خصوصیت،
عنوان انگلیسی A Research on the Historical Course of Tanqīḥ al-Manāt in Imāmī Jurisprudence
چکیده انگلیسی مقاله Tanqīḥ al-manāṭ (refinement of the basis of the ruling) is the refining and elaborating of the reason and basis of a ruling of the redundant features along with decreeing and generalizing it to any case that enjoys a common feature. Tanqīḥ al-manāṭ was brought up first by the Sunnīs in the fifth/twelfth century and later on in the seventh/fortieth century was explicitly and formally raised among the Shī‘as. (However, implicit approaches to it had already been adopted, as well) This approach had later been more or less of interest to the jurists and they had made reference to it and talked about it, too.In this article, the approach of the jurists has been analyzed and explicated from the beginning up to the present in terms of the opinion and viewpoints in action and evidences in various periods. It is also clarified, in conclusion, that except one of the jurists for some justifiable reason, no body disagrees in general with the authenticity of tanqīḥ al-manāṭ and almost all accept the authenticity of the definite tanqīḥ al-manāṭ and that only some great scholars have restricted its authenticity to the non-devotional rulings. On the other hand, however, all the Imāmī jurists disagree with the presumptive (ẓannī) tanqīḥ al-manāṭ and only a few of the notable Imāmī scholars have regarded as valid the presumptive tanqīḥ al-manāṭ supported by lafẓ (term, wording) and some others have regarded as valid the confided tanqīḥ al-manāṭ.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله تنقیح مناط, مناط, تنقیح, الغای فارق, الغای خصوصیت
نویسندگان مقاله فائزه ملکی |


محمد حسن حائری |
ایران

محمد تقی فخلعی |


نشانی اینترنتی https://jfiqh.um.ac.ir/article_27508_5de1d49b242cd1e3c2ae297da28c36d3.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات