این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، جلد ۶۶، شماره ۳، صفحات ۲۰۸-۲۱۳
عنوان فارسی اثر پروژسترون در افزایش زمان نهفته بعد از کنترل زایمان زودرس
چکیده فارسی مقاله زایمان زودرس یکی از مهمترین علل مرگ و میر نوزادی می‌باشد. مراقبت ویژه از این افراد سبب افزایش هزینه‌های درمانی مامایی و نوزادی می‌گردد. هدف این مطالعه بررسی اثر پروژسترون واژینال در افزایش زمان نهفته و کاهش خطر عود زایمان زودرس بعد از مهار اولیه زایمان زودرس می‌باشد. روش بررسی: این مطالعه روی زنان بارداری که با علائم تهدید به زایمان زودرس بستری شده بودند انجام شد. بعد از توقف انقباضات رحمی افراد به دو گروه تقسیم شدند. در گروه درمان شیاف پروژسترون mg400 روزانه تا زمان زایمان تجویز شد و یک گروه به‌عنوان گروه کنترل انتخاب شدند که هیچ دارویی دریافت نکردند. یافته‌ها: متوسط زمان نهفته تا زمان زایمان، سندرم زجر تنفسی، وزن کم تولد و وزن زمان تولد به‌طور معنی‌داری بین دو گروه متفاوت بودند (به‌ترتیب 037/0p=، 021/0p=، 04/0p= و 002/0p=). هیچ تفاوت معنی‌داری بین عود زایمان زودرس 092/0p=، بستری در واحد مراقبت‌های ویژه نوزادی 20/0p= و عفونت نوزادی 136/0p= در گروه پروژسترون و گروه کنترل وجود نداشت. نتیجه‌گیری: استفاده از شیاف پروژسترون بعد از مهار موفق زایمان زودرس سبب به تعویق انداختن زایمان زودرس می‌شود و عوارض نوزادی ناشی از زایمان زودرس را کاهش می‌یابد ولی عود مجدد زایمان زودرس را کاهش نمی‌دهد.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله زمان نهفته،عود زایمان زودرس،پروژسترون
عنوان انگلیسی Progesterone and the latency period: threatened preterm labor
چکیده انگلیسی مقاله Background: Preterm labor is a major contributor to neonatal morbidity and mortality and results in increased obstetric and pediatric care costs. The purpose of this study was to assess the effects of vaginal progesterone for maintenance therapy following treatment of threatened preterm labor for preventing preterm birth.Methods: The study included 70 singleton pregnant women with preterm labor with intact membranes. Patients were randomized to receive either maintenance vaginal progesterone therapy (n=37) administered (400 mg) daily or no treatment (controls, n=33) after discontinuation of acute intravenous tocolysis.Results: The two groups were similar with at respect to maternal age, race, parity, gestational age at admission, bishop score, and preterm delivery risk factors .Compared to the control group, the mean ±SD time gained from initiation of maintenance therapy to delivery (36/1117/9 versus 24/5227/2) (meanSD) days, p=0.037) and the gestational age at delivery (36.071.56 vs. 34.51.3 weeks, p=0.041) were higher in the vaginal progesterone maintenance therapy group. No significant differences were found with recurrent preterm labor 13 (35.1%) versus 19 (57.6%), p=0.092. Respiratory distress syndrome 4 (10.8%) versus 12 (36.4%) p=0.021, Low birth weight10 (27%) versus, 17 (51.5%) p=0.04, birth weight (3101.54±587.9gr versus r 2609.39±662.9gr, p=0.002) were significantly different between the two groups.Conclusion: The gestational age and time gained from initiation of maintenance therapy to delivery were longer in women receiving vaginal maintenance tocolysis with progesterone and improve perinatal outcomes. However, maintenance therapy did not decrease the recurrence of preterm labor episodes.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله latency period
نویسندگان مقاله فاطمه بهادری | bahadori f


صدیقه برنا | borna s


صفورا شکویی نژاد | shakouie nejad s


نوشین صحابی | sahabi n


نشانی اینترنتی http://tumj.tums.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-25-626&slc_lang=fa&sid=fa
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات