این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
مجله حقوقی بین المللی، جلد ۴۰، شماره ۷۰ (تابستان)، صفحات ۰-۰
عنوان فارسی بازخوانی بند ۳ ماده ۱۲۱ کنوانسیون حقوق دریاها در پرتو رأی دیوان داوری دریای چین جنوبی با نگاه ویژه به مرزهای دریایی تحدید نشده ایران در خلیج فارس
چکیده فارسی مقاله *دیدگاه‌ها‌ و تفسیرهای مندرج در این مقاله منحصراً نظر نویسنده است و به هیچ وجه منعکس‌کننده مواضع رسمی دولت جمهوری اسلامی ایران در خصوص تحدید مرزهای دریایی ایران در خلیج فارس نیست. ماده 121 کنوانسیون ملل متحد در خصوص حقوق دریاها به موضوع «رژیم جزایر» اختصاص دارد. پس از تعریف جزیره در بند 1 این ماده، بند 2 آن مقرر می­دارد که هر جزیره متعلق به یک کشور ساحلی، مانند سرزمین اصلی، دارای دریای سرزمینی، منطقه نظارت، منطقه انحصاری اقتصادی و فلات قاره است. اما در بند 3 ماده 121 استثنایی به این قاعده وارد شده است. طبق این بند، «صخره ­هایی که نمی‌توانند سکونت انسانی یا حیات اقتصادی خود را حفظ کنند»، فاقد منطقه انحصاری اقتصادی و فلات قاره بوده و بالتبع در تحدید حدود این مناطق نیز مؤثر نخواهند بود. این در حالی است که ابهامات متعدد در متن بند 3 ماده 121 سؤال ­ها و بحث ­های فراوانی را در خصوص این بند پدید آورده است. نقطه عطف بحث ­ها درباره بند 3 ماده 121 رأی ماهیتی دیوان داوری قضیه دریای چین جنوبی بین فیلیپین و چین بود که در آن تفسیری جامع از مفاد این بند ارائه شد. این نوشتار در پی پاسخ به این پرسش است که با لحاظ تفسیر بند 3 ماده 121 کنوانسیون حقوق دریاها در رأی دیوان داوری چین جنوبی، معنی دقیق این بند چیست و چه معیارهایی برای تشخیص مصادیق آن وجود دارد؟ بررسی این مسئله به‌ویژه از آن رو ضروری است که برخی از جزایر مؤثر در تحدید حدود منطقه انحصاری اقتصادی و فلات قاره بین ایران و کویت و نیز ایران و امارات متحده عربی، قابل انطباق با بند 3 ماده 121 هستند. یافته ­های این تحقیق نشان می­دهد که تفسیر دیوان داوری قضیه دریای چین جنوبی از بند 3 ماده 121 کنوانسیون حقوق دریاها به‌ویژه در مورد دو معیار «سکونت انسانی» و «حیات اقتصادی خود»، بسیاری از جزایر کشورهای ساحلی را از منطقه انحصاری اقتصادی و فلات قاره محروم خواهد کرد. فارغ از ارزیابی تفسیر دیوان از بند یادشده، به نظر چنین می ­رسد که این تفسیر در تعیین مرزهای دریایی ایران با کویت و امارات متحده عربی به سود ایران قابل استفاده خواهد بود.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله بند 3 ماده 121 کنوانسیون حقوق دریاها،جزیره،صخره،منطقه انحصاری اقتصادی،فلات قاره،تحدید حدود دریایی،ایران،کویت،امارات متحده عربی،
عنوان انگلیسی An Examination of Article 121(3) of the Convention on the Law of the Sea in Light of the South China Sea Arbitration Award with Particular Reference to Iran’s Un-delimited Maritime Boundaries in Persian Gulf
چکیده انگلیسی مقاله * The opinions and interpretations adopted in this article are exclusively attributable to the author and in no way represent formal positions of I.R.I. on Iran’s Un-delimited Maritime Boundaries in Persian Gulf. Article 121 of the United Nations Convention on the Law of the Sea (UNCLOS) pertains to the Regime Islands. While Article 121, paragraph (1) defines the term ‘Island’, paragraph 2 prescribes that an island belonging to a coastal state is entitled to the same maritime zones as the mainland, namely: the territorial sea, the contiguous zone, the exclusive economic zone and the continental shelf. Paragraph (3) of Article 121, however, makes an exception to the rule stated in paragraph (2) and deprives “[r]ocks which cannot sustain human habitation or economic life of their own” from having an exclusive economic zone or continental shelf and thus cannot affect the delimitation of these maritime zones. But many ambiguities in the text of Article 121(3) have created many questions and controversies among legal scholars. The 2016 South China Sea arbitration award marked a turning point in the discussions on Article 121(3), insofar as it provided a comprehensive interpretation of this paragraph. This paper intends to address the following question: given the interpretation of Article 121(3) of UNCLOS in the South China Sea arbitration award, what is the exact meaning of this paragraph? Addressing this question is especially necessary due to the fact that some of the islands relevant to the maritime delimitation between Iran and Kuwait as well as Iran and the UAE may be covered by Article 121(3). The findings of this study suggest that the South China Sea tribunal’s interpretation of Article 121(3), particularly as regards the terms “human habitation” and “economic life of its own”, will deprive many islands of an exclusive economic zone and a continental shelf. Yet, regardless of how the tribunal’s findings are evaluated, it would seem that this interpretation can benefit Iran in its maritime delimitations with Kuwait and the UAE.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله بند 3 ماده 121 کنوانسیون حقوق دریاها,جزیره,صخره,منطقه انحصاری اقتصادی,فلات قاره,تحدید حدود دریایی,ایران,کویت,امارات متحده عربی
نویسندگان مقاله ساسان صیرفی |
استادیار گروه حقوق عمومی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران

نشانی اینترنتی https://www.cilamag.ir/article_703946_27ae08ab158ea94ff5829ffa09b88ead.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات