این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
مجله دانشکده پزشکی اصفهان، جلد ۲۸، شماره ۱۲۴، صفحات ۰-۰
عنوان فارسی بررسی اثر دو روش پروفیلاکسی استفاده از میدازولام به تنهایی و ترکیب میدازولام و دگزامتازون در کاهش تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی گوش میانی
چکیده فارسی مقاله مقدمه: تهوع و استفراغ شایع ترین عارضه ی پس از عمل جراحی می باشد که شیوع آن بسته به نوع عمل جراحی، نوع داروی بیهوشی، سن، جنس و ... متفاوت بوده، از 80-20 درصد ذکر می گردد. این عارضه می تواند منجر به مشکلاتی نظیر افزایش فشار داخل چشم، باز شدن سوچورهای جراحی و یا در مواردی، آسپیراسیون ریوی و مرگ گردد. در چند تحقیق انجام گرفته اثر میدازولام در کاهش تهوع و استفراغ اثبات شده است ولی تا کنون تحقیقی در مورد اثر ترکیبی این دارو با سایر داروها انجام نشده است. در این تحقیق، اثر میدازولام به تنهایی و با ترکیب میدازولام و دگزامتازون در کاهش تهوع و استفراغ پس از عمل جراحی مقایسه شد. روش ها: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی در دو گروه 33 نفری از بیمارانی که در بیمارستان های الزهرا (س) و کاشانی اصفهان تحت عمل جراحی گوش میانی قرار گرفتند، انجام شد. بیماران زن و مرد II و ASAI کاندید عمل ماستوئیدکتومی به طور مساوی و به شکل تصادفی به 2 گروه تقسیم بندی شدند. در گروه A بلافاصله پس از القای بیهوشی از mg/kg 075/0 میدازولام و در گروه B از mg/kg 075/0 میدازولام با mg/kg 05/0 دگزامتازون استفاده شد. سپس در ریکاوری و در بخش، به مدت 24 ساعت شدت تهوع با مقیاس VAS و تعداد دفعات استفراغ اندازه گیری و ثبت گردید و توسط آزمون آماری t تحلیل شد. یافته ها: میانگین Score تهوع در ریکاوری در گروه های A و B به ترتیب 88/0 و 48/0 و تعداد دفعات استفراغ 09/0 و 0 بود (به ترتیب 22/0 = P و 039/0 = P ). میانگین Score تهوع در 6 ساعت اول در بخش در گروه های A و B به ترتیب 15/3 و 15/2 و تعداد دفعات استفراغ 85/0 و 6/0 بود (به ترتیب 14/0 = P و 26/0 = P ). میانگین Score تهوع در 6 ساعت دوم در بخش در گروه های A و B به ترتیب 24/2 و 7/1 و تعداد دفعات استفراغ 09/1 و 3/0 بود (به ترتیب 3/0 = P و 04/0 = P ). میانگین Score تهوع در 12 ساعت دوم در بخش در گروه های A و B به ترتیب 39/1 و 42/0 و تعداد دفعات استفراغ 42/0 و 03/0 بود (به ترتیب 049/0 = P و 047/0 = P ). میانگین مقدار متوکلوپرامید مصرفی در ریکاوری در گروه های A و B به ترتیب 51/0 و 51/0 و در بخش 9/12 و 48/6 بود (به ترتیب 5/0 = P و 075/0 = P ). میانگین مدت زمان اقامت در ریکاوری در گروه های A و B به ترتیب 8/67 و 3/61 بود (003/0 = P ). نتیجه گیری: در کل مشخص شد که گروه دریافت کننده ی میدازولام و دگزامتازون نسبت به گروه دریافت کننده ی میدازولام به تنهایی، در درازمدت کاهش تهوع و استفراغ پس از عمل واضح تری داشتند؛ احتمال می رود تأثیر نوع عمل جراحی (گوش میانی) بر تهوع و استفراغ همراه سرگیجه در ساعات اولیه پس از عمل قابل توجیه باشد.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله تهوع، استفراغ، دگزامتازون، میدازولام.
عنوان انگلیسی Asociate Professor, Deartment of Anesthesiology, School of Medicine, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran.
چکیده انگلیسی مقاله Background: Nausea and vomiting are common post operative complications which prevalence defere due to kind of surgery, kind of anesthesia drug, age, and sex between 20-80%. These complications can make problems such as increasing intracranial pressure, increasing intraoccular pressure, opening operation sutures, aspiration, etc. In some researches, the effect of midazolam in decreasing of vomiting and nausea is proved but there is not any research about the effect of combinating this drug with other drugs. This study aimed to compare the effect of midazolam alone and combination of midazolam and dexamethasone on decreasing postoperative nausea and vomiting. Methods: This clinical trial was done on 2 groups of 33 patient condidated of mastoidectomy at Azahra and Kashani hospitals in Isfahan, Iran. Men and women in ASA classes I and II were divided randomly to 2 groups. Group A recieved 0.075 mg/kg midazolam and group B received 0.075 mg/kg midazolam with 0/05 mg/kg dexamethasone after induction. The severity of nausea by visual analogue scale and number of vomiting were assessed at recovery ward and during 24 hours and were analyzed by t-test. Finding: In recovery ward, the mean score of nausea was 0.88 and 0.48 (P = 0.22) and the mean number of vomiting was 0.09 and 0 (P = 0.039) in groups A anb B, respectively. In first 6 hours, the mean score of nausea was 3.15 and 2.15 (P = 0.14) and the mean number of vomiting was 0.85 and 0.6 (P = 0.26) in groups A anb B, respectively. In second 6 hours, the mean score of nausea was 2.24 and 1.7 (P = 0.3) and the mean number of vomiting was 1.09 and 0.3 (P = 0.04) in groups A anb B, respectively. In second 12 hours, the mean score of nausea was 1.39 and 0.42 (P = 0.049) and the mean number of vomiting was 0.42 and 0.03 P = 0.047) in groups A anb B, respectively. The mean dose of metoclopramid used was 0.51 and 0.51 (P = 0.5) and 12.9 and 6.48 (P = 0.075) at recovery ward and during 24 hours, respectively. The mean time recovery ward hospitalization was 67.8 and 61.3 minutes in groups A anb B, respectively (P = 0.003). Conclusion: Nausea and vomiting in group received midazolam and dexamethasone was less than the group received midazolam alone, particularly in long time.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Nausea, Vomiting, Dexamethasone, Midazolam.
نویسندگان مقاله سید مرتضی حیدری | seyed morteza heidari
دانشیار، گروه بیهوشی و مراقبت های ویژه، دانشکده ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران.
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه علوم پزشکی اصفهان (Isfahan university of medical sciences)

زهرا یراقی | zahra yaraghi
دانشجوی پزشکی، دانشکده ی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، اصفهان، ایران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه علوم پزشکی اصفهان (Isfahan university of medical sciences)

نشانی اینترنتی http://jims.mui.ac.ir/index.php/jims/article/view/887
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/103/article-103-318954.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده مقاله پژوهشی
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات