این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
فقه و اصول، جلد ۵۶، شماره ۳، صفحات ۱۳۵-۱۵۷
عنوان فارسی امکان‌سنجی تمسک به قاعدۀ ملازمۀ بین حکم عقل و حکم شرع جهت اثبات شمولِ حداکثری شریعت
چکیده فارسی مقاله نظامات اجتماعی مدرن تغییرات محسوسی در زندگی فردی و اجتماعی مسلمانان ایجاد نموده است. انعکاس مستقیم این تغییرات در «افعال» انسان از یک‌سو و رسالت علم فقه در بیان حکم شرعی «افعال» از سویی دیگر، پرسش از چیستی نسبت علم فقه با این مسائل نوپیدا را فراروی ما قرار می‌دهد. سؤال این است که آیا فقه، حکم شرعی تمامی این مسائل نوپیدا را بیان کرده است و یا اینکه ممکن است برخی از این مسائل دارای هیچ حکم شرعی نباشند؟ مطابق نظر اکثریت فقهای مذاهب اسلامی و نیز فقهای امامیه، هیچ واقعه‌ای خالی از حکم شرعی نیست لذا می‌توان به شمولیت حداکثری شریعت حکم نمود. پژوهش حاضر سعی دارد مهم‌ترین دلیل این نظریه را که عقلی است مورد نقد و بررسی قرار دهد. براساس این دلیل، قاعدۀ ملازمه بین حکم عقل و حکم شرع می‌تواند اثبات‌کنندۀ وجود حکم برای هر واقعه باشد. یافته‌های این پژوهش که به‌روش توصیفی‌تحلیلی انجام شده است نشان می‌دهد هر دو شکل از قاعدهٔ ملازمه؛ یعنی ملازمهٔ بین حکم شرعی و حسن‌وقبح ذاتی و نیز ملازمهٔ بین حکم شرعی و مصالح و مفاسد واقعی نمی‌توانند بر شمولیت حداکثری شریعت دلالت نمایند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله ارادۀ شارع،شمولیت حداکثری،قاعدۀ ملازمه،گسترهٔ شریعت،نفی خُلُوّ از حکم،
عنوان انگلیسی The Possibility of Using the Principle of Inherency (Mulāzama) Between Rational Rule and Legal Rule to Assert the Maximum Inclusivity of Sharīʿa
چکیده انگلیسی مقاله Modern social systems have brought about significant changes in the personal and social life of Muslims. The direct reflection of these changes on the “actions” of the man on one hand, and the mission of Islamic jurisprudence in clarifying the Islamic rulings of “actions” on the other hand, raises a question: What is the relationship between Islamic jurisprudence and these novel subjects? The question is whether Fiqh has provided Islamic rulings for all of these issues, or maybe some of them are not provided for by any Islamic ruling? The majority of Islamic, as well as Shīʿa jurists contend that no event is devoid of an Islamic ruling. Therefore, the maximum inclusivity of sharīʿa can be confirmed. The present study seeks to analyze the primary rationale behind this theory, according to which the principle of Inherency (Mulāzama) between rational rule and legal rule can verify the existence of a ruling for every single event. The study has been conducted using the descriptive-analytical method, and concludes that neither form of the principle of Inherency (Mulāzama) – whether between Islamic ruling and intrinsic benevolence or evil, or between Islamic ruling and real interests and harms – can verify the maximum inclusivity of sharīʿa.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله ارادۀ شارع,شمولیت حداکثری,قاعدۀ ملازمه,گسترهٔ شریعت,نفی خُلُوّ از حکم
نویسندگان مقاله مسعود جهاندوست دالنجان |
دانشجوی دکتری گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشکدهٔ الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

عابدین مؤمنی |
دانشیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشکدهٔ الهیات و معارف اسلامی، دانشگاه تهران، تهران، ایران

نشانی اینترنتی https://jfiqh.um.ac.ir/article_46014_52dcef70ecf808255e96162ae9874c47.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات