این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
سامانه سطوح آبگیر باران، جلد ۱۲، شماره ۴، صفحات ۰-۰
عنوان فارسی روش‌های سنتی بهره‌برداری آب باران قابلیتی برای توسعه بوم گردی در جنوب ایران
چکیده فارسی مقاله در هر منطقه‌ای قابلیت‌های گردشگری وجود دارند؛ که گاهی از چشم‌ها دور می‌مانند. بومیان هر منطقه در زمینه‌های مختلف کشاورزی، صنعتی و خدماتی، روش‌های سنتی بکار می‌گیرند؛ که برنامه‌ریزان منطقه‌ای، آن‌ها را برای توسعه‌ی این مناطق مورد توجه قرار می‌دهند و گردشگران، مشتاق مشاهده و کند‌و‌کاو پیرامون این روش‌ها هستند. با وجود محدودیت‌های مناطق خشک، این نواحی از قابلیت‌های زیادی درزمینه‌ی دانش بومی برخوردارند. در این مناطق، همواره آب باران و بهره‌برداری از آن مورد توجه ویژه بوده‌است. از این‌رو بومیان کوشیده‌اند تا بوسیله‌ی دانش تجربی خود روش‌های گوناگونی را  برای بهره‌برداری از آب باران ابداع نمایند. امروز نیز این روش‌ها در روستاهای زیادی از نوار جنوبی ایران، فعال و بومیان از آن‌ها برای بهره‌برداری از آب باران و سیلاب استفاده می‌کنند. متاسفانه تعداد زیادی از آن‌ها نیز تخریب شده و تنها آثاری از آن‌ها برجا مانده است. هرچند تلاش‌هایی برای مستند‌سازی دانش بومی بهره‌برداری از آب صورت گرفته است؛ ولی برنامه مدونی برای شناسایی آن‌ها با هدف استفاده از این قابلیت در توسعه گردشگری مورد نیاز است. چنین برنامه‌ای ضمن تاثیر در حفظ آب و خاک کشور، موجب توسعه گردشگری و ایجاد ثروت در این مناطق محروم نیز می‌شود. منطقه‌ی مورد نظر در این بررسی در جنوب کشور (استان‌های سیستان و بلوچستان، هرمزگان، فارس و بوشهر)  قرار می‌گیرد. در این مطالعه، اسناد موجود مرتیط با  موضوع تحقیق بررسی و با توجه به مشاهدات و جمع‌آوری اطلاعات موردی میدانی، با استفاده از تجزیه و تحلیل موضوعی مساله قابلیت دانش بومی بهره‌برداری از آب باران در توسعه گردشگری مورد بحث و نتیجه‌گیری قرار گرفته‌است. در منطقه‌ی مورد بررسی، شهرستان‌های چابهار، ایرانشهر، نیکشهر، سراوان، کنارک، گراش، اوز، خنج، لارستان، لامرد، استهبان، میمند، داراب، بندرلنگه، تنگستان و اهرم از جمله مناطق دارای قابلیت برای اجرای طرح‌های بوم‌گردی مرتبط با دانش حفاظت آب و خاک و بهره‌برداری از آب باران و سیل هستند.در هر منطقه‌ای قابلیت‌های گردشگری وجود دارند؛ که گاهی از چشم‌ها دور می‌مانند. بومیان هر منطقه در زمینه‌های مختلف کشاورزی، صنعتی و خدماتی، روش‌های سنتی بکار می‌گیرند؛ که برنامه‌ریزان منطقه‌ای، آن‌ها را برای توسعه‌ی این مناطق مورد توجه قرار می‌دهند و گردشگران، مشتاق مشاهده و کند‌و‌کاو پیرامون این روش‌ها هستند. با وجود محدودیت‌های مناطق خشک، این نواحی از قابلیت‌های زیادی درزمینه‌ی دانش بومی برخوردارند. در این مناطق، همواره آب باران و بهره‌برداری از آن مورد توجه ویژه بوده‌است. از این‌رو بومیان کوشیده‌اند تا بوسیله‌ی دانش تجربی خود روش‌های گوناگونی را  برای بهره‌برداری از آب باران ابداع نمایند. امروز نیز این روش‌ها در روستاهای زیادی از نوار جنوبی ایران، فعال و بومیان از آن‌ها برای بهره‌برداری از آب باران و سیلاب استفاده می‌کنند. متاسفانه تعداد زیادی از آن‌ها نیز تخریب شده و تنها آثاری از آن‌ها برجا مانده است. هرچند تلاش‌هایی برای مستند‌سازی دانش بومی بهره‌برداری از آب صورت گرفته است؛ ولی برنامه مدونی برای شناسایی آن‌ها با هدف استفاده از این قابلیت در توسعه گردشگری مورد نیاز است. چنین برنامه‌ای ضمن تاثیر در حفظ آب و خاک کشور، موجب توسعه گردشگری و ایجاد ثروت در این مناطق محروم نیز می‌شود. منطقه‌ی مورد نظر در این بررسی در جنوب کشور (استان‌های سیستان و بلوچستان، هرمزگان، فارس و بوشهر)  قرار می‌گیرد. در این مطالعه، اسناد موجود مرتیط با  موضوع تحقیق بررسی و با توجه به مشاهدات و جمع‌آوری اطلاعات موردی میدانی، با استفاده از تجزیه و تحلیل موضوعی مساله قابلیت دانش بومی بهره‌برداری از آب باران در توسعه گردشگری مورد بحث و نتیجه‌گیری قرار گرفته‌است. در منطقه‌ی مورد بررسی، شهرستان‌های چابهار، ایرانشهر، نیکشهر، سراوان، کنارک، گراش، اوز، خنج، لارستان، لامرد، استهبان، میمند، داراب، بندرلنگه، تنگستان و اهرم از جمله مناطق دارای قابلیت برای اجرای طرح‌های بوم‌گردی مرتبط با دانش حفاظت آب و خاک و بهره‌برداری از آب باران و سیل هستند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله دانش بومی، سیلاب، گردشگری، توسعه پایدار
عنوان انگلیسی Traditional methods of rainwater utilization, a potential for the development of ecotourism in southern Iran
چکیده انگلیسی مقاله The potential for tourism in any region may often go unnoticed. Local communities use traditional methods in agriculture, industry, and services, which can be valuable for the development of these areas. Tourists are interested in observing and learning about these methods. Despite the challenges of dry regions, they possess significant indigenous knowledge and have developed various methods to utilize rainwater. Many of these techniques are still in use in the southern part of Iran, but some have been lost over time. Documenting these traditional water usage methods and creating a program to preserve and showcase them could contribute to the development of tourism in these regions. This study focuses on areas in the south of the country, including the provinces of Sistan and Baluchistan, Hormozgan, Fars, and Bushehr. Through a review of existing documents and field research, the study highlights the potential for ecotourism projects related to water conservation knowledge in cities such as Chabahar, Iranshahr, Nikshahr, Saravan, Konarak, Gerash, Evaz, Khonj, Larestan, Lamerd, Estahban, Maymand, Darab, Bandarlenge, Tangistan, and Ahram. These projects could help preserve water and soil, while also creating economic opportunities in these underserved areas.
 
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Sustainbel development, Floodwater, Tourism, indigenious knoledge
نویسندگان مقاله حمید حسینی مرندی | Hamid Hosseinimarandi
Agricultural Research, Education and Extension Organization
سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی

سید مسعود سلیمانپور | Sayyed Masood Solymanpur
Agricultural Research, Education and Extension Organization
سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی

نشانی اینترنتی http://jircsa.ir/browse.php?a_code=A-10-2271-1&slc_lang=fa&sid=1
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده تخصصی
نوع مقاله منتشر شده پژوهشی
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات