این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
جامعه شناسی کاربردی، جلد ۲۷، شماره ۱، صفحات ۶۷-۷۶
عنوان فارسی گفتمان پست مدرن در سینمای ایران (مورد مطالعه فیلم «صندلی خالی»)
چکیده فارسی مقاله پست مدرنیسم به مثابه‏ یک گفتمان، در جهان فیلم نفوذ کرده است و «سینمای پست مدرن» را خلق نموده است. گفتمان سینمای پست مدرن شامل ابعادی چون وانموده و تزلزل واقعیت، مرکززدایی از سوژه، مرگ مؤلف، پاک‏شدگی مرزهای زمانی، ترکیب تکنیک‏ها و ژانرها و کثرت‏گرایی است که در تقابل با سایر گفتمان‏ها قرار می‏گیرد. هدف مقاله‏ حاضر معرفی این گفتمانِ سینمایی، تفسیر و نشان دادن عناصر آن در یکی از فیلم‏های سینمای ایران است. برای نیل به این هدف، گفتمان سینمای پست مدرن بر اساس نظریه‏ گفتمان لاکلا و موف تعریف می‏شود و سه بعد وانموده، مرکززدایی از سوژه و مرگ مؤلف به عنوان چارچوب مفهومی انتخاب می‏شوند. چارچوب روشی نیز ملهم از نظریه‏ روایت پست مدرن متشکل از فابیولا، سیوژت، شخصیت و راوی است که در پیوند با چارچوب مفهومی به تحلیل فیلم «صندلی خالی» ساخته‏ سامان استرکی می‏پردازد. نتایج نشان می‏دهد که «صندلی خالی» با روایت اپیزودیک، تو در تو و مارپیچ خود جهان وانموده‏ای را خلق می‏کند که در آن مرز واقعیت و توهم فرو می‏ریزد و سوژه‏هایِ سرگردانی خلق می‏کند که ناتوان از تغییر این جهان‏اند و در نهایت در یک بن‏بست هستی شناختی از جهان وانموده کنار می‏روند. راوی‏های چندگانه و خصلت خود ارجاعی فیلم در نهایت پاسخی به پرسش‏هایی که مطرح می‏کند ندارد چرا که مرگ مؤلف خصلت این فیلم است. علاوه بر این، گفتمان سینمای پست مدرن در مقابل گفتمان‏های سیاسی و فرهنگیِ هژمونیک ایران، پس رانده شده و در حاشیه قرار دارد.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله سینمای پست مدرن، وانموده، مرکززدایی از سوژه، روایت،
عنوان انگلیسی Postmodern Discourse and Iranian Cinema (Case Study: the Movie ‘The Empty Chair’)
چکیده انگلیسی مقاله IntroductionPostmodernism literally means an era beyond modernism in the West associated with the late capitalist economy, consumer society and post-industrial society. Postmodernism emerged in architecture and crystalized in philosophy, music, painting, theatre and cinema. In cinema discourse, there is no consensus on postmodernism, however. While some critics believe that the term ‘postmodern cinema’ was introduced by Peter Wollen in 1992 for the movie Batman Returns, some have spotted its traces in cinema journals of the 1980s. Although Iranian society is not a postmodern one, postmodernism has permeated into Iranian cinema as an aesthetic style. The present study aims to characterize postmodern cinema in the first place and interpret its elements in the Iranian movie The Empty Chair. Accordingly, the study addresses the question ‘what characteristics in The Empty Chair accounts for its being considered as a postmodern movie? Materials and MethodsTo this end, the characteristics of postmodern cinema are introduced. Simulation and the fragility of reality, subject decentralization, death of the author, elimination of time limits, synthesis of techniques and genres, and pluralism are some of these properties. From among these characteristics, simulation and the fragility of reality, subject decentralization and death of the author were considered as the conceptual framework of the study and postmodern discourse were defined according to Laclau and Mouffes theory. The methodological framework of the study was inspired by postmodern narrative theory involving Fabula, Soujet, personae and narrator that are used in connection with the conceptual framework to analyze the movie ‘The Empty Chair’ directed by Saman Esterki. Discussion of Results and ConclusionThe results show that although it is inscribed in the final episode of the movie that ‘the events in this movie are merely a view of determinism and free will but not necessarily a true one’, the movie reaches far beyond a classic philosophical-theological debate. With its episodic and labyrinthine narration, the movie turns out to be a self-referencing entity that problematizes universal claims of reality. The self-reference approach is at the heart of a simulated world where the boundary between reality and illusion shatters so that the movie creates vagrant subjects in an illusory world. The subjects have to engage with the problems in the creation of which they had no role. Besides, they fail to change the status quo. Only does the beginning of the next episode duck the responsibility of being a subject from characters and relay it to the next characters. It appears as though the rationale of responsibility in the world is one of the flow of signifiers that drift from one episode to the next. Such turmoil also appears in the confusion of the narrative elements performance of Fabula and Soujet. That is, the movie fails in the intentional arrangement of narrativity. Thus, the vertical link between Fabula and Soujet is broken such that the elements of narration are conjoined horizontally and randomly. Therefore, multiple narrators, music, variable voices and rotation of time both create a simulation and inform of the death of the omniscient and author.The above features help define the Empty chair as part of the postmodern cinema discourse that opposes the dominant political and cultural discourses in the Iranian discursive arena due to the discursive dimensions of precarious reality, decentralization of subject, death of the author, etc. Dominant Iranian discourses such as religious, nationalistic and ethnic discourses, some of which are utterly hegemonic, have adopted elements of postmodern discourse though they antagonize it in its totality. That is, although cultural relativism or the past grandeur is an important component of some of these discourses, the simulated world as well as absolute determinism dominating the subject and death of the omniscient stand opposed to the very foundations of these discourses. Thus, many of the aspects of postmodern discourse are rejected or marginalized. That is why postmodern cinema discourse fails to corner the opponents; rather it retreats itself and tends to survive in the margins of the discursive field. It is no surprise that movies like the Empty Chair find even no chance of public screening. Besides, no institutional changes in filmmaking have occurred in the Cinema of Iran as of yet such as the development of technological tools in order for the postmodern cinema to shape its mold. Accordingly, postmodern cinema discourse in Iran is marginal and has little audience though it manages to survive
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله احسان آقابابایی |
استادیار، گروه علوم اجتماعی، دانشگاه اصفهان، ایران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه اصفهان (Isfahan university)

علی قنبری برزیان | ghanbari barzain
استادیار، گروه علوم اجتماعی، دانشگاه اصفهان، ایران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه اصفهان (Isfahan university)

نشانی اینترنتی http://jas.ui.ac.ir/article_20481_6bde9cb4641c41f69de195a5c09d54a5.pdf
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/747/article-747-338115.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات