این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
مطالعات حقوق خصوصی، جلد ۵۴، شماره ۴، صفحات ۴۷۱-۴۹۵
عنوان فارسی ابعاد حقوقی موازین جبران در قرارداد یدککشی
چکیده فارسی مقاله عملیات یدک‌کشی، اقدامی ضروری برای حمل‌ شناور های  دریایی است که در   قالب  انعقاد قرارداد  انجام می می‌شود. در این قرارداد، متصدی شناور یدک‌کش متعهد به انجام خدمات  و مالک شناور یدک در مقابل متعهد به پرداخت عوض و دستمزد می‌شود . درصورتی‌که یکی از  طرفین،  به تعهدات  قراردادی خود  عمل نکند، باید  زیان  طرف دیگر  یا  ثالث  را جبران نماید . جبران  زیان ناشی از  نقض قرارداد در این نوع  قراردادها دارای  احکام ویژه است. در این مقاله با تمرکز بر نظام کامن‌لا و قراردادهای نمونه،  ثابت شده که جبران    زیان­ها به  دو طریق توافقی و غیرتوافقی  است. طرفین می‌توانند در خصوص نحوۀ جبران  زیان­های ناشی از نقض  قراردادی  با یکدیگر توافق کنند که از آن به‌عنوان اختصاص ریسک یاد می‌شود. از جمله مهم‌ترین شروط اختصاص ریسک می‌توان به ‌شرط مسئولیت نیابتی و اختصاص متقابل ریسک اشاره کرد.  به علاوه در مورد سکوت طرفین  بر مبنای قانون حاکم بر قرارداد و عرف و رویه دریانوردی باید احکام آن را استنباط کرد که در این خصوص  شروط نمونه انگلستان و قراردادهای توهایر و توکن  در خور اهمیت است. در حقوق ایران نیز با عنایت به مواد 10، 225، 232 و 233 قانون مدنی، قراردادهای نمونه، عرف و رویۀ یدک‌کشی می‌تواند سکوت قانون ایران در خصوص مسائل مربوط به جبران در قرارداد یدک‌کشی را پوشش دهد.  
کلیدواژه‌های فارسی مقاله اختصاص ریسک،جبران توافقی،حملونقل دریایی،قابلیت دریانوردی،مسئولیت نیابتی،
عنوان انگلیسی Legal Aspects of Remedy Standards in Towage Contract
چکیده انگلیسی مقاله Towing operations constitute an essential action in maritime transportation, resulting from the conclusion of a towing contract. Under such a contract, the towing vessel operator is obligated to provide towing services, while the towed vessel operator must pay compensation or remuneration in return. In cases where either party fails to fulfill their legal or contractual obligations, the resulting damages to the non-breaching party or third parties are protected under contractual remedies. Using a descriptive-analytical method and focusing on the common law system and model contracts, this article demonstrates that remedies can be invoked through consensual and non-consensual mechanisms. Parties may agree to compensate for contractual or legal breaches, a practice referred to as risk allocation. Among the most significant risk allocation clauses are vicarious liability clauses and mutual risk allocation clauses. In Iranian law, provisions such as Articles 10, 225, 232, and 233 of the Iranian Civil Code, along with model contracts and the customs and practices of towing operations, can effectively address the legislative silence in Iran concerning remedies for towing contracts.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله اختصاص ریسک,جبران توافقی,حملونقل دریایی,قابلیت دریانوردی,مسئولیت نیابتی
نویسندگان مقاله علی اسکندری نیسیانی |
دانش آموختۀ کارشناسی ارشد، حقوق خصوصی، دانشکدۀ حقوق دانشکدگان فارابی، دانشگاه تهران، قم، ایران.

علی رضا باریکلو |
استاد، گروه حقوق خصوصی، دانشکدۀ حقوق دانشکدگان فارابی، دانشگاه تهران، قم، ایران.

نشانی اینترنتی https://jlq.ut.ac.ir/article_100335_ed1c21eda5c0bc6918dda314050d3f6a.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات