از زمان معرفی صندوق‌های قابل‌معامله در بورس (ETF) در دو دهه و نیم پیش تاکنون، شاهد رشد قابل‌توجهی در این نوع از صندوق‎ها بوده‎ایم و به یکی از محبوب‌ترین ابزارهای سرمایه‌گذاری غیرفعال در بین سرمایه‌گذاران خرده‌فروشی و حرفه‌ای نیز تبدیل شده‌ است. بااین‌حال، توانایی ردیابی آن‌ها کماکان مورد سؤال قرار می‎گیرد. این پژوهش در بورس تهران به تحلیل عملکرد ردیابی ETFها یعنی اینکه چگونه صندوق‎ها می‌توانند الگوی (شاخص) خود را تکرار کنند و همچنین خطای ردیابی آن‌ها پرداخته است. عملکرد ردیابی با مدل‎های CAPM و شاخصی مورد بررسی قرار گرفته و همچنین جهت تجزیه و تحلیل وجود یا عدم وجود رابطهٔ کوتاه‌مدت از روش یوهانسن (1988) استفاده شده است. همچنین در این پژوهش، خطای ردیابی از طریق عوامل مؤثری همچون نوسانات بازدهی، نقدشوندگی، و اسپرد قیمتی صندوق‎ها تحلیل شده است. داده‎های مورداستفادهٔ پژوهش با فراوانی روزانه بین سال‎های 1392 الی 1401 استخراج شد. نتایج به‌دست‌آمده بیانگر آن است که از منظر عملکرد ردیابی، فقط دو صندوق دارای آلفای مثبت و معناداری بودند و برخی از این صندوق‎ها نیز با توجه به بتای بالای آن‌ها، ریسکی‎تر از بازار رفتار کردند. نتایج آزمون مدل شاخصی نیز نشان داد که رابطهٔ بین ETF‎ها و شاخص کل در بلندمدت دارای تعادل است. همچنین، نتایج به‌دست‌آمده از یوهانسن رابطهٔ کوتاه‎مدت بین بازدهی صندوق‎ها و شاخص الگو را نشان می‎دهد و با توجه به ضریب تعدیل منفی‏ در تمام صندوق‎ها، خطای ETF به‌شدت تفاوت‎های قیمت را تصحیح کرده است. نهایتاً نتایج آزمون عوامل مؤثر بر خطای ردیابی نشان داد که عوامل مؤثر منتخب در برخی از صندوق‎ها معنادار و در سایر صندوق‎ها دارای عدم معناداری بودند.