این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
پژوهش های ادب عرفانی (گوهر گویا)، جلد ۵، شماره ۳، صفحات ۱-۲۰
عنوان فارسی اقتضای حال، زبان رمزی و تأویل شعر عرفانی
چکیده فارسی مقاله این مقاله در پی تبیین کیفیت درک معنی سخن و عواملی است که درک مشترک معنی را دچار اختلال می‌کند. به نظر نویسنده علّت اختلال در فرآیند ادراک معنی سخن، یا فاقدِ مصداقِ تجربی بودن سخن است که این وضع ناشی از پیدا نکردن مدلولی قابل قبول در حیطه تجربه بنابر معنای زبان شناختی ثابت و همیشگی سخن است ‌و یا برای معنی زبان شناختی سخن می‌توان مصداقی تجربی پیدا کرد؛ ‌اما بافتِ بیرونیِ حاکم بر سخن مانع قبول مصداقِ ناشی از معنی درونی یا معنی زبان شناختی کلام می‌شود. در این هر دو صورت برای آن که از سخن معنیِ قابلِ قبولی درک کنیم که فرض می‌کنیم متکلّم یا نویسنده آن را اراده کرده است،‌ دست به تأویل سخن می‌زنیم؛ یعنی خود را از اقتدار نشانه‌ها که معنی از پیش قراردادی شده خود را بر ما تحمیل می‌کنند، آزاد می‌کنیم و به نشانه‌ها معانی خود را تحمیل می‌کنیم. به عبارت دیگر بر نظام نخستین و جبری کلام، نظامی ثانوی بنا می‌کنیم که در این نظام، نشانه‌ها از بار ذهنیت ما سرشار می‌شوند. فرآیند معنی بخشیدنی از این دست به متن، به معنی تلقّی کردن نشانه‌ها در مقام رمز و تأویل پذیری متن است. نظام تک معناییِ زبان که از این نظرگاه در هم می‌ریزد و در نتیجه چند معنایی جانشین تک معنایی جانشین تک معنایی می‌گردد، شیوه تازه‌ای از خواندن ایجاد می‌کند که خصلتِ معنی زاییِ جانشینِ معنی پذیریِ متن از اسباب اصلی آن است. این مقاله با ارائه نمونه‌هایی در پی اثبات مطالبی از این دست و شیوه برخورد با متن هایی از این نوع و نگاهی از این دریچه به شعر کلاسیک فارسی است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله معنی، ابهام، بافت، ‌شعر فارسی، تأویل،
عنوان انگلیسی Context, Coded Language and Interpretation of Mystic Poetry
چکیده انگلیسی مقاله This article tries to explain the quality of meaning understanding and the elements which make problem in the process of such understanding. The author proposes two causes for such problem. First, it may be due to the lack of external reference for discourse which, in turn, is due to not finding an acceptable signified in the field of experience based on perpetual and constant linguistic meaning. Second, there is an external reference for linguistic meaning but the context prevents us from accepting the reference emanated from linguistic meaning. In both cases, for understanding the intended meaning of the author, we use interpretation that is, we release ourselves from the hegemony of predetermined meaning of signs and we impose our own meaning on signs. In other words, we construct a secondary system on the primary system of discourse in which signs become full of our subjectivity. Such a process considers signs as codes and accepts the interpretability of texts. As a result, the monosemy of language is toppled down and polysemy is substituted, and a new manner of reading is created whose main instrument is meaning-creation of the text. By giving a number of examples, this article tries to prove the appropriateness of such reading for these types of texts and also Persian classic poetry.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Meaning, Ambiguity, context, Persian poetry, interpretation
نویسندگان مقاله تقی پورنامداریان |
پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
سازمان اصلی تایید شده: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی

تقی پورنامداریان |
پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
سازمان اصلی تایید شده: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی

نشانی اینترنتی http://jpll.ui.ac.ir/article_16391_6d0035af7ddfb251cfb70dd31ef3565f.pdf
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1349/article-1349-344327.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات