این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
محیط شناسی، جلد ۵۰، شماره ۴، صفحات ۴۵۷-۴۷۵
عنوان فارسی کاربست تکنیک فراترکیب در سیاست‌گذاری آموزش محیط‌زیست مبتنی بر مدیریت ردپای کربن در پالایشگاه‌های گاز
چکیده فارسی مقاله هدف: صنعت پالایش گاز به‌عنوان یکی از مهم‌ترین صنایع و بخش تولیدی و اقتصادی ایران به شمار می‌رود که هم از سمت اقتصاد جهانی تأثیر می‌پذیرد و هم بر اقتصاد جهانی تأثیرگذار است. توجه به عوامل اقتصادی نباید منجر به نادیده گرفتن تأثیرات محیط‌زیستی این صنایع، ازجمله انتشار گازهای گلخانه‌ای که یکی از بحرانی‌ترین مسائل این روزهای محیط‌زیست است، گردد. برای بررسی و اندازه‌گیری انتشار گازهای گلخانه‌ای، آموزش مدیریت ردپای‌کربن که یکی از اصلی‌ترین شاخص محاسبات در این زمینه می‌باشد، حائز اهمیت است. بنابراین، هدف از این تحقیق، کاربست تکنیک فراترکیب در سیاست‌گذاری آموزش محیط‌زیست مبتنی بر مدیریت ردپای‌کربن در پالایشگاه‌های گاز می باشد.
روش پژوهش: با به‌کارگیری رویکرد مرور نظام‌مند و فراترکیب، به تحلیل نتایج و یافته‌های محققین قبلی اقدام شده و با انجام گام‌های هفت‌گانه روش ساندلوسکی و باروسو، به شناسایی عوامل مؤثر پرداخته شده است. از بین 579 مقاله، 42 مقاله بر اساس روش CASP انتخاب شد. همچنین روایی تحلیل با مقدار ضریب کاپا 886/0 تائید گردید. نتایج حاصل از تحلیل داده‌های گرداوری شده در نرم‌افزار ATLAS TI  منتج به شناسایی 84 کد اولیه در 16 مقوله و 5 مفهوم گردید.
یافته ها: بر اساس تکنیک فراترکیب 5 مفهوم در 16 مقوله به همراه 84 کد شناسایی شدند. مفاهیم شناسایی‌شده عبارت‌اند از محتوای آموزشی، بسترسازی آموزش محیط‌زیستی، عملکرد محیط‌زیستی سازمان، چالش‌های برون‌سازمانی و اثربخشی آموزش محیط‌زیستی. همچنین مقوله های شناسایی شده نیز شامل: تحلیل، طراحی، اجرا، ارزیابی، زیرساخت‌های تکنولوژیکی و فنی، برنامه‌ریزی، شناسایی ویژگی‌های فردی، عوامل نظارتی، مدیریت‌ردپای کربن، فرهنگ محیط‌زیستی، همکاری بین سازمانی، عوامل محیطی، برنامه‌ریزی و سیاست‌گذاری، بهبود عملکرد سازمان، رضایت کارکنان، رشد و بلوغ سازمانی می‌باشد.
نتیجه گیری: می‌توان اثربخشی آموزش محیط‌زیستی را از طریق ارزیابی مستمر عملکرد و عملیات پالایشگاه‌ها نیز سنجید. این ارزیابی‌ها می‌توانند از طریق مقایسه میزان مصرف انرژی، مقدار انتشار گازهای گلخانه‌ای و کاهش دیگر آلودگی‌های محیطی پالایشگاه‌ها قبل و بعد از اجرای برنامه‌های آموزشی انجام شود. این ارزیابی‌ها نقاط ضعف و قوت برنامه‌های آموزشی را مشخص می‌کنند و امکان بهبود و بهینه‌سازی آن‌ها را فراهم می‌آورند. درنتیجه، ارتقاء کیفیت آموزش‌های محیط‌زیستی به‌منظور مدیریت بهینه ردپای‌کربن در پالایشگاه‌های گاز می‌تواند بهبود قابل توجهی در عملکرد محیط‌زیستی و اقتصادی این صنعت داشته باشد. توسعه سیاست‌گذاری آموزش محیط‌زیست بر مبنای مدیریت ردپای‌کربن در پالایشگاه‌های گاز امری حیاتی است که بهبود کیفیت محیط‌زیست را تضمین نموده و همچنین به کاهش اثرات منفی تغییرات اقلیمی کمک می‌کند.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله آموزش محیط‌زیست،مدیریت ردپای کربن،سیاست‌گذاری در پالایشگاه‌های گاز،
عنوان انگلیسی Application of Meta-Synthesis Technique in Environmental Education Policy Based on Carbon Footprint Management in Gas Refineries
چکیده انگلیسی مقاله Objective: The gas refining industry, as one of the most important industries and economic production sectors in Iran, is both influenced by and impacts the global economy. However, attention to economic factors should not overshadow the environmental impacts of these industries, including greenhouse gas emissions, which represent one of the most critical environmental issues today. Measuring and assessing greenhouse gas emissions requires carbon footprint management education, which is a key element in this area. Therefore, this study aims to apply the meta-synthesis technique in policymaking for environmental education based on carbon footprint management in gas refineries.
Method: By employing a systematic review and meta-synthesis approach, the findings and results of previous studies were analyzed. Through the seven-step method of Sandelowski and Barroso, key factors were identified. Out of 579 articles, 42 were selected based on the CASP method, and the validity of the analysis was confirmed with a Kappa coefficient of 0.886. Data analysis using ATLAS TI software identified 84 initial codes grouped into 16 categories and five concepts.
Results: Based on the meta-synthesis technique, five main concepts, encompassing 16 categories and 84 codes, were identified. The identified concepts include educational content, environmental education infrastructure, organizational environmental performance, external organizational challenges, and the effectiveness of environmental education. The identified categories include: analysis, design, implementation, evaluation, technological and technical infrastructure, planning, identification of individual characteristics, supervisory factors, carbon footprint management, environmental culture, interorganizational collaboration, environmental factors, planning and policymaking, organizational performance improvement, employee satisfaction, and organizational growth and maturity.
Conclusions: The application of the meta-synthesis technique in environmental education policymaking based on carbon footprint management in gas refineries enables the identification, integration, and comprehensive analysis of various studies and findings. This technique, by combining up-to-date and diverse data from reliable sources, systematically examines different dimensions of environmental education, including educational methods, performance indicators, and environmental impacts. Utilizing meta-synthesis can lead to the extraction of best educational practices and the design of programs tailored to the specific needs of the refinery industry. Consequently, policymaking based on this technique not only optimizes educational and managerial processes but also paves the way for reducing carbon footprints and enhancing environmental sustainability in this critical and sensitive industry. The effectiveness of environmental education can also be assessed through continuous evaluation of refinery performance and operations. These evaluations can be conducted by comparing energy consumption, greenhouse gas emissions, and the reduction of other environmental pollutants in refineries before and after implementing educational programs. Such evaluations highlight the strengths and weaknesses of these programs, enabling their improvement and optimization. Consequently, enhancing the quality of environmental education to better manage carbon footprints in gas refineries can significantly improve the environmental and economic performance of this industry. Developing environmental education policies based on carbon footprint management in gas refineries is essential for ensuring environmental quality and mitigating the negative effects of climate change.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله آموزش محیط‌زیست,مدیریت ردپای کربن,سیاست‌گذاری در پالایشگاه‌های گاز
نویسندگان مقاله پریسا صفردخت بهار |
گروه آموزش محیط زیست، دانشکده علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

سید محمد شبیری |
گروه آموزش محیط زیست، دانشکده علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

مهدیه رضائی |
گروه آموزش محیط زیست، دانشکده علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

محمدرضا سرمدی |
گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم تربیتی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

نشانی اینترنتی https://jes.ut.ac.ir/article_100779_a9d4c0db05244eeace08c4443e216013.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات