اهداف: تکنیک­های بهینه‌سازی طراحی شهری برای برآوردن نیازها دائماً در حال تغییر، تکامل و پیشرفت می­باشند. از آنجا که طراحی شهری به دلیل تعاملات پیچیده انسانی، اجتماعی، اقتصادی و محیطی، یکی از رشته‌های چندبعدی است، نیازمند رویکردهای نوین است. هوش مصنوعی، به ویژه یادگیری ماشین و الگوریتم‌های تکاملی، در حال تبدیل شدن به ابزاری ضروری در طراحی شهری پارامتریک است. بر این اساس، مطالعه حاضر با هدف ارایه الگویی برای ایجاد فضاهای شهری انعطاف‌پذیر و پاسخگو به نیازهای مختلف در تلاش است تا با استفاده از الگوریتم‌های پیچیده، این امکان را فراهم ‌آورد.
روش­ شناسی: در این مقاله با استفاده از یک روش پژوهشی توصیفی تحلیلی، ابتدا به بررسی مفاهیم اصلی طراحی شهری پارامتریک و هوش مصنوعی پرداخته و سپس با استفاده از اطلاعات گردآوری شده، متغیرهای مورد بررسی مشخص شده و سپس جهت برای هر یک از متغیرها، تعدادی گویه و سوال تدوین شده که ساختار مطالعات در بستر مصاحبه (16 نفر از خبرگان موضوعی) را تشکیل داده است. در گام بعدی خروجی­های احصاء شده به عنوان داده­های ورودی استفاده شده و نتایج حاصل در بستر مدلسازی تفسیری ساختاری زمینه تدوین الگوی نهایی را فراهم نموده ­است. از الگوریتم‌های یادگیری ماشین برای بهینه‌سازی نحوه تاثیرگذاری شاخص­ها بر فضاهای شهری مختلف استفاده شد.
یافته­ ها: بر اساس تحلیل داده‌ها و پیش‌بینی رفتارهای انسانی شاخص­های اجتماعی بیشترین تاثیر را در تغییرات محیطی و دریافت اطلاعات داشته و پس از آن تغییرات کالبدی با اختلاف قابل توجه قرار گرفته است.
 نتیجه گیری: وجود سیاست­ها و استانداردهای تعریف شده در بعد جمعیتی اجتماعی، بیشترین اثرگذاری را بر سایر مولفه­ها دارد.  همچنین نتایج این تحقیق نشان می‌دهند که استفاده از هوش مصنوعی در طراحی شهری پارامتریک می‌تواند به طراحان کمک کند تا طراحی‌هایی هوشمندانه‌تر، سازگارتر با نیازهای شهروندان و با کمترین اثرات منفی زیست‌محیطی ایجاد کنند.