این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
جامعه شناسی تاریخی، جلد ۱۵، شماره ۲، صفحات ۰-۰
عنوان فارسی تحلیل جامعه شناختی مدرنیته سیاسی در ایران دوره سوم و چهارم مشروطه ۱۳۲۰-۱۳۳۲
چکیده فارسی مقاله موضوع این مقاله مطالعه تطبیقی مدرنیته سیاسی در ایران 1320-1332 است. مسئله این پژوهش ناظر بر آن است که مدرنیته سیاسی در ایران در مرحله تثبیت پرابلماتیک شده و تلاش های ناظر بر  تغییرات دموکراتیک در دوره مورد مطالعه به بازگشت اقتدارگرایی منجر شده است. با توجه به شواهد تجربی ارائه شده در پژوهش استدلال شده است که جامعه ایرانی، عدم تثبیت مدرنیته سیاسی و در نتیجه بازگشت اقتدارگرایی را در 1327 و 1332 تجربه کرده است. پس از اثبات مسئله، سوال مقاله به این صورت بیان شده است که «عدم تثبیت مدرنیته سیاسی در ایران 1320-1332 چگونه قابل تبیین می‌باشد؟». مدل نظری پژوهش بر مبنای رویکرد ترکیب گرایانه است. پژوهش حاضر با روش تاریخی تطبیقی و در دوسطح تحلیل درون موردی و تحلیل علی انجام شده است. مطابق با مدعای نظری این متن عدم تثبیت مدرنیته سیاسی در ایران تحت شرایط ترکیب شروط علی ضعیف بودن میزان نهادمندی نظام سیاسی ناظر بر انحلال پارلمان، تعویق انتخابات، انحلال انجمن ها و احزاب سیاسی، عدم استقلال قوا از یکدیگر، حذف یا تغییر قوانین مصوب، عدم جدایی جامعه مدنی از دولت، ضعیف بودن حضور حقوق فردی و شهروندی در قانون اساسی و نقش منفی کنشگر خارجی در تحولات سیاسی داخلی رخ داده است.
 
کلیدواژه‌های فارسی مقاله مدرنیته سیاسی،بازگشت اقتدارگرایی،نهادمندی،جامعه مدنی،حقوق فردی و شهروندی،کنشگران خارجی،
عنوان انگلیسی Sociological Analysis of Political Modernity in Iran during the Third and Fourth Constitutional Periods (1941–1953)
چکیده انگلیسی مقاله This article examines the process of the development of political modernity in Iran between 1941 and 1953, with a focus on the agency of institutional structures. The central problem addressed in this study is that political modernity in Iran became problematic at the stage of consolidation, ultimately resulting in a regression to authoritarianism. Drawing on empirical evidence, the article argues that Iranian society experienced this breakdown in political modernity, and the consequent resurgence of authoritarian rule, particularly in the years 1948 and 1953.

Following the substantiation of this problem, the article poses the research question: How can the failure to consolidate political modernity in Iran between 1941 and 1953 be explained? The theoretical model is grounded in a combinatory approach that integrates multiple causal factors. Methodologically, the study employs a comparative-historical method, combining within-case analysis with causal explanation.

The findings suggest that the failure to consolidate political modernity in this period can be attributed to the interplay of several causal conditions: the weak institutionalization of the political system, evidenced by the dissolution of parliament, postponement of elections, and suppression of political parties and associations; the lack of separation of powers and the manipulation or repeal of enacted laws; the absence of a clear boundary between civil society and the state; the marginal presence of individual and civic rights in the constitution; and the detrimental role of foreign actors in shaping domestic political developments.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله مدرنیته سیاسی,بازگشت اقتدارگرایی,نهادمندی,جامعه مدنی,حقوق فردی و شهروندی,کنشگران خارجی
نویسندگان مقاله حمیدرضا بابائی |
گروه علوم سیاسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس

علی ساعی |
گروه جامعه شناسی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه تربیت مدرس

نشانی اینترنتی https://jhs.modares.ac.ir/article_27540_cfc4dc4fb79be22e7cc500dcbbf764da.pdf
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات