این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
نقد زبان و ادبیات خارجی، جلد ۱، شماره ۱، صفحات ۰-۰
عنوان فارسی تحول تازه درفرم تک گویی نمایشی
چکیده فارسی مقاله رابرت براونینگ حس تشخیص نمایشی بسیار قوی داشت، ولی علاقه او ترسیم ناسازگاری های درونی یک شخصیت بود--به گفته خودش: «عمل در شخصیت، بجای شخصیت در عمل». متاًسفانه نمایش تضاد درونی برای صحنه تئاتر مناسب نیست، واجراهای نمایشنامه های براونینگ، به دلیل افزونی سخن نسبت به عمل، موفق نبود. او فرم دلخواه خود را تک گویی نمایشی یافت، که به او امکان خلق شخصیت های مؤثر و پیچیده را می داد. بعد از خلق بهترین تک گویی های نمایشی در ادبیات، او با اختراع تک گویی که درآن سخنگو، بر خلاف تک گویی های نمایشی قبلی، در یک موقعیت واقعی نیست، بلکه خود را در موقعیتی خیالی مجسم می کند که در آن سخن می گوید، خصوصیات روان شناختی و نمایشی این فرم را بهبود بخشید. در حالی که در گذشته افشا شخصیت متکی بر واکنش های خود به خود سخنگو به مخاطب بود، حالا خواننده از این مزیت هم برحوردار است که می تواند تجزیه و تحلیل و قضاوت خود را بر پایه حرف های سخنگو در حالتی که سخنگو تنها است و، بسان تنها گویی، به بیان افکار واقعی می پردازد، بنا نهد؛ همچنین بر مبنای انتخاب های سخنگو در رابطه با صحنه ، «گفتگو» و مخاطب موقعیت تخیلی خود، و مباحث ارائه شده در چارچوب آن موقعیت تخیلی.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله تک گویی نمایشی، تنها گویی، فرم، خود افشا گری، خود تحلیل گری،
عنوان انگلیسی
چکیده انگلیسی مقاله Robert Browning possessed a very powerful dramatic sensibility, but his interest was in depicting the internal conflicts of a character—what he called “Action in character, rather than Character in Action”. Unfortunately internal conflict is not suitable for the stage, and Browning’s plays failed because of too many speeches and not enough action. He found his ideal form in the dramatic monologue which allowed him to create powerful and intricate character studies. After having created the best dramatic monologues in literature, he improved on the psychological and dramatic characteristics of the form by devising a monologue in which the speaker is not in a real situation, as in previous dramatic monologues, but imagines himself in a situation in which he is speaking. Whereas previously character revealment depended on the spontaneous reactions of the speaker to a real interlocutor, now the reader has the added advantages of analysis and judgment based on the speaker’s words when alone, speaking real thoughts, as in a soliloquy; the speaker’s choices of setting, “dialogue”, and interlocutor for his imaginary situation; and the arguments presented within the framework of that imaginary situation.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله کیان سهیل |


نشانی اینترنتی http://clls.sbu.ac.ir/article/view/1258
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1293/article-1293-459228.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده علوم انسانی
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات