این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
الهیات تطبیقی، جلد ۸، شماره ۱۷، صفحات ۹۱-۱۱۰
عنوان فارسی تبیین قرآنی - عرفانی احدیت
چکیده فارسی مقاله احدیت، قلۀ توحید است که سوره توحید این مرتبه را گزارش می­کند؛ آن هم در ظاهری سهل و ممتنع و ساختاری سلبی که از معرفی­های اثباتی معمول، متفاوت است. در نوشتار حاضر با روش معناشناختی (واژه­شناختی، روابط هم­نشینی، جانشینی و سیاق) و تحلیل روایات و تفاسیر، مفهوم قرآنی احد، واکاوی و سپس با احدیت عرفانی، مقایسه و موازنه و درنهایت، فضای ادراکی آن به تصویر کشیده شده است. توصیفات سلبی از احدیت به شناخت‌پذیر نبودن آن اشاره دارند. خدایی که در وهم و اندیشه و وصف بیاید، نه خدای مطلق که خدای مخلوق در اعتقاد است. همچنین اوصاف سلبی از نسبت بسیار نزدیک ذات با موجوات حکایت دارد؛ نسبتی که حتی تعبیر نزدیک نیز برای آن نارسا است و جایی برای غیریت و استقلال باقی نمی‌گذارد؛ چنانکه عارفان وحدت وجودی با نظریۀ تجلی، از راز عینیت حق و خلق پرده برداشته­اند. احدیت در یگانگی ادراک می­شود. این یگانگی با تجلیات محبوبی و فنای محب از محبی و ورود او در محبوبی حاصل می­شود. به نوعی انسان تبدل وجودی می­یابد و خدا در انسان  فردیت می­­یابد (قرب نوافل) و او در خدا فانی (قرب فرائض) و با خدا یگانه می­شود.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله احد، الله، صمد، واحد، نسبت،
عنوان انگلیسی A Quranic-Mystical Definition of the Term “Ahadiat”
چکیده انگلیسی مقاله The aim of this study was to find a Quranic-mystical definition for "Ahadiat" (oneness). For the Quranic part, it focuses on Tohid Sura, as the one that informs of the notion of Ahadiat, which is at the apex of monotheism. This information comes in an impossibly simple form through a negative structure different from usual demonstrations. Mysticism is a practice whose fundamentals are also monotheistic and is rooted in the Quran. Therefore, this study first follows Quranic implications of "Ahad" (the One) using a semantic approach (i.e. through morphology, associate and succession relations, context) and by analyzing Islamic narrations and interpretations. It then compares the results with definitions in mystical tradition to illustrate the concept's perceptual space. The Quran and Islamic narrations use negative descriptions for Ahadiat: presence, names and attributes, need, disjunction-based relationships, dissimilarity, similarity, and independence are all detached from this concept. Similarly, in mysticism Ahadiat is a degree detached from presence, names and attributes, divinity, relation, speech, and address. These detachments can be referred back to the detachment of "relation", as the Sura is an answer to the question of the relationship between God and Being. This denial of relation should be defined together with the concept of "Samadiat" (needlessness), which signifies the closeness of God with Being. However, even "closeness" is unexpressive of the nature of this connection; it is so close that there remains absolutely no space for "otherness" or "independence". This is why "relation" is detached from Ahadiat. The oneness of God with its creation has also been uncovered by pantheistic mysticism through the theory of manifestation. But, are Ahadiat and "unity of God and creation" really understandable? Ahadiat is, indeed, understandable, although it is used in an indefinite form. God (Allah) is both "Ahad" (the One) and "Samad" (needless); thus, it is as if the goal of being is oneness. Oneness is accessible, and only in oneness is oneness understood. It is a different type of understanding, totally beyond reason. It is only realized in "unity". Both the Quran and Mysticism annunciate the possibility of unity with Ahadiat. This unity is achieved through love. Samadiat implies perfect goodness and something that can be loved, while Ahadiat is a degree beyond Samadiat, and therefore, even a loving relation is unexpressive of it. In Mysticism, Allah has two manifestations: one is a product of the quality of the recipient (the container) – the lover's manifestation, and one emanates the quality itself – the beloved's manifestation. Human being is the only creature capable of love of God, and can acquire the capacity to understand Ahadiat through the beloved's manifestations and successive annihilations (unification with the beloved). In a sense, man's existence is transformed in the course of perfection and moving toward the absolute truth: not only God is individualized in man, but also man is completely unified with God. In the latter, there is no bifurcation of the lover and the beloved – all is the beloved. The Muhammadia truth, which is the source of creation and worldly relations, is an example of this unity. It is seen that the Sura begins with "Ghul" (say), and the Prophet "says" about Ahadiat. It is worth mentioning that, this study implicitly shows that mystical knowledge is built on top of Quranic concepts.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Ahad, Allah, Samad, Vahed (the Only), relation
نویسندگان مقاله مهدی مطیع |
دانشیار گروه علوم قرآن و حدیث دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه اصفهان (Isfahan university)

سمیه نادری |
دانش آموخته کارشناسی ارشد ادیان و عرفان دانشگاه تهران، تهران، ایران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه تهران (Tehran university)

نشانی اینترنتی http://coth.ui.ac.ir/article_21906_4cb71b5e37418d3ad39dbf9673ae29fe.pdf
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/610/article-610-486202.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات