این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد، جلد ۲۸، شماره ۳,۴، صفحات ۱۶۷-۱۷۴
عنوان فارسی بررسی اثرات استئوتومی ساژیتال اسپلیت بر دامنه حرکات فک پائین متعاقب عقب بردن فک پائین
چکیده فارسی مقاله مقدمه یکی از مهمترین مشکلات در جراحی ارتوگناتیک فک تحتانی و بخصوص استئوتومی دو طرفه ساژیتال اسپلیت، تغییرات دامنه حرکات فک پایین و بدنبال آن محدودیت حرکات فکی می باشد . هدف از این تحقیق، بررسی تغییرات در میزان حداکثر باز کردن دهان در ناحیه دندانهای ثنایا، تغییر در حرکات طرفی راست و چپ و پیشگرایی فک پائین قبل، در 3 ماه و 6 ماهه بعد از عمل و اثرات برنامه های مدون فیزیوتراپی بر روی افزایش این حرکات در بعد از جراحی، می باشد. مواد و روشها مطالعه انجام شده از نوع آینده نگر و در دسته مطالعات تجربی یا مداخله ای می باشد. این مطالعه بر روی 30 بیمار (18 نفر مونث، 12 نفر مذکر ) که در فاصله سنی 30-13 سال (متوسطه سنی 20 سال) قرار داشته اند، انجام گرفته است. برای تمام بیماران عمل جراحی ساژیتال اسپلیت به روش اپکر و با استفاده از هندپیس و فرز انجام  و ثابت سازی قطعات استخوانی با کاربرد 3 پیچ وضعیتی با قطر 2 میلی متر صورت گرفته است. برای تمام بیماران مقدار حداکثر باز شدن دهان در ناحیه ثنایایی، حرکت طرفی چپ و راست و حرکت پیش گرایی در فواصل زمانی قبل از درمان، 3 ماه و 6 ماه بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفته و در پایان ماه ششم، بیمارانی را که هنوز دارای محدودیت حرکات فکی بوده اند را به 2 گروه شاهد و آزمون تقسیم و اثرات 20 جلسه فیزیوتراپی بروش CPMرا بر روی آزمون ارزیابی و در پایان ماه نهم با گروه شاهد مقایسه نموده ایم. نتایج حاصله با آزمون Wilcoxonو آزمون Mann-Witneyمورد ارزیابی قرار گرفت.    یافته‌ها با گذشت 3 ماه از عمل جراحی، کاهش قابل ملاحظه ای در تمامی حرکات فک تحتانی صورت گرفته ولی در پایان ماه ششم 12 بیمار (40%) دارای محدودیت حرکات فکی در جهات حداکثر باز شدن دهان در ناحیه ثنایایی، و حرکت پیش گرایی بوده اند، بطوریکه دارای اختلاف معنی داری در این یافته می باشد. در پایان ماه نهم، در گروه شاهد تمامی بیماران دارای محدودیت حرکتی در جهات،حداکثر باز شدن دهان در ناحیه ثنایایی، و حرکت پیش گرایی بوده ولی در گروه آزمون تمامی بیماران دارای دامنه حرکات طبیعی فک پائین گردیده اند. به همین دلیل می توان انتظار داشت که با پیگیری مستمر بیماران، و با انجام فیزیوتراپی CPM، بیماران بتوانند به دامنه حرکات طبیعی قبل از عمل جراحی بازگردند. نتیجه‌گیری گزارشات مختلفی مبنی بر تأثیر جراحی ارتوگناتیک بر دامنه حرکات فک تحتانی وجود دارد. در این مطالعه عمل جراحی استئوتومی ساژیتال اسپلیت به جهت عقب بردن مندیبول باعث کاهش قابل ملاحظه ای در حرکات فکی خصوصاً، حداکثر باز شدن دهان در ناحیه ثنایایی، حرکت طرفی چپ و راست و حرکت پیش گرایی شده و این مشکلات متعاقب انجام برنامه های مدون فیزیوتراپی برطرف گردیده است. یافته های آماری ما نیز تا حدودی با یافته های سایرین منطبق ولی تفاوت عمده تحقیق ما با سایرین، استفاده از فیکساسیون سخت، عدم استفاده از فیکساسیون بین  فکی و استفاده 2 هفته ای از کشهای راهنمامی باشد.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله
عنوان انگلیسی Evaluation the effect of sagital split osteotomy on mandibular range of motion dut to mandibular setback
چکیده انگلیسی مقاله Introduction: In the orthognatic surgery of the mandible and specially bilateral sagital spilt osteotomy (B.S.S.O), the most complication is some change in mandibular border movement, and as a result limitation of mandibular movement. The aim of this study was to evaluate the changes in maximum interincisal opening, left and right lateral excursion, and protrusive movements in all patients before and after operation in the period of three to six months and the effects of modern physiotherapical plans (CPM) on increasing these movements after surgery. Materials and Methods: This is a prospective clinical trial study. In this study 30 patient,s (18 females & 12 males) who were 13-30 years old (average age 20.5), BSSO surgery was performed according to Epker procedure with surgical handpice and bur, rigid fixation were performed with 3 postional screw of 2mm diameter for all patients. MIO, LLE, RLE, PM were measured before and after operation in the period of three to six months. At the end the patients who still had mandibular movement limitations were divided into two groups of experiment and sample, then the effects of 20 physiotherapical sessions were studied after the 9th month. Results: After 3 months post-op, considerable reduction in all mandibular movements has occured, but after 6 months post-op, 12 patients (40%) had significant limitation of mandibular movements, specially in MIO & PM. At the end of nine months post-op all patients in sample group, had limitation in mandibular mobility but in the experiment group all patients had normal mandibular border movement. Discussion: There are different reports about the effect of orthognatic surgery on mandibular border movements. In this study BSSO for mandibular setback has led to considerable reduction in mandibular movement sepecially maximum interincisal opening & protrusive movements and the physiotherapical treatment have been considered as the solution of the mentioned problems but the major difference between our study and others are, using of Rigid fixation, not using MMF and two week usage of elastic Traning. 
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله افشین حراجی | afshin haraji
assistant professor, dept.of oral amp; maxillofacial surgery, dental school, mashhad university of medical sciences.mashhad, iran
استادیار گروه جراحی دهان فک و صورت دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه علوم پزشکی مشهد (Mashhad university of medical sciences)

ناصر پور ابراهیم | naser pourebrahim
assistant professor, dept.of oral amp; maxillofacial surgery, dental school, esfahan university of medical sciences.esfahan , iran
استادیار گروه جراحی دهان فک وصورت دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه علوم پزشکی اصفهان (Isfahan university of medical sciences)

نشانی اینترنتی http://jmds.mums.ac.ir/article_1531.html
فایل مقاله دریافت فایل مقاله
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده مقاله پژوهشی
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات