این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
فقه و مبانی حقوق اسلامی، جلد ۵۰، شماره ۲، صفحات ۳۰۹-۳۲۷
عنوان فارسی بررسی شرط ضمان عین مستاجره در فقه امامیه
چکیده فارسی مقاله این مقاله صحت اشتراط ضمان عین مستاجره را مورد بررسی قرار می‌دهد و بیان می‌کند این شرط مخالف مقتضای عقد اجاره نیست؛ زیرا حقیقت این عقد مانند عقد ودیعه استیمان نمی‌باشد. مخالفت این شرط با کتاب و سنّت نیز از دو منظر مخالفت با ادله خاص اجاره و همچنین سببیت نداشتن شرط برای ضمان قابل بررسی است. اطلاق ادله عدم ضمان مستاجر حالت شرط و غیر شرط را شامل می‌شود. درصورت شک نیز اصل، استصحاب عدم ضمان است. همچنین از احکام اجاره وجوب تمکین مستاجر نسبت به عین برای استیفاء منافع و انتفاع است و وجوب تسلط مستاجر بر عین شرعاً ثابت می‌شود؛ لذا شرط نمی‌تواند حق مالکی نشأت گرفته از عقد را که شرعی است از او بگیرد. چنین حق مالکی، حکم محسوب می‌شود؛ یعنی مجعولی شرعی که متعاملین نمی‌‌توانند برخلاف آن شرط کنند؛ بنابراین شرط ضمان عین مستاجره مخالف کتاب و سنّت می‌شود. همچنین در تفسیر ماده 493 قانون مدنی که در آن تنها تفریط یا تعدی سبب ضمان دانسته شده و متعرض شرط ضمان نشده است، می‌توان از این دیدگاه بصورت مدلل استفاده کرد و چنین شرطی را باطل دانست. روش تحقیق مقاله توصیفی ـ تحلیلی از نوع اجتهادی است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله امانت، حق مالکی، حکم، شرط ضمان، مخالفت کتاب و سنت،
عنوان انگلیسی The study of Lessee's Guarantee Condition as to the Substance of Lease in Imamiyya Jurisprudence
چکیده انگلیسی مقاله This article studies the validity of providing for the lessee's guarantee as to the substance of lease and proves that such a provision is not contrary to the requirements of lease; since unlike deposit, the nature of this contract is not entrustment (istīmān). The inconsistency of this provision with the Holy Qur'an and tradition is worth studying both from the viewpoint of its inconsistency with specific proofs of lease as well as lack of its causality for guarantee. The absoluteness of the lessee not being guarantor includes the case of provision and non-provision of such a condition in the contract. In case of doubt, the application of istiṣḥāb principle (presumption of continuity) results in nonexistence of guarantee. Also, one of the rules of lease is the requirement of making the substance of lease available for the lessee to exploit the profits and enjoy them and the requirement of lessee's dominance as to the substance is proved from the Imamiyya jurisprudence viewpoint. Therefore, the condition may not deprive the owner from a proprietary right derived from contract which is based on Sharia. Such a proprietary right is considered to be an order i.e. a Sharia enactment against which the parties may not agree. Therefore, the provision of lessee's guarantee as to the substance of lease is contrary to the Qur'an and tradition. Also, in interpreting article 493 of the Iranian Civil Code, in which merely excessive use or negligence are causes of guarantee and the guarantee provision has not been dealt with, one may use this viewpoint justifiably and treat such a condition as void. The method of this article is descriptive-analytic of ijtihādī (discretionary) type.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله سید محمد هاشم پورمولا |
استادیارگروه علوم قرآن و فقه دانشگاه شیراز

مجید سربازیان |
استادیارگروه حقوق خصوصی و اسلامی دانشگاه شیراز

محمد علی خورسندیان |
دانشیارگروه حقوق خصوصی و اسلامی دانشگاه شیراز

نشانی اینترنتی https://jjfil.ut.ac.ir/article_65683_3e13098c5cc7eaab3670f56ccf45d192.pdf
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1015/article-1015-584356.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات