این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
پژوهش های ادبیات تطبیقی، جلد ۲، شماره ۱، صفحات ۴۹-۷۸
عنوان فارسی بررسی تطبیقی ژانر «منافرات» در فن ‌خطابه و اصول مدح و ذم در بلاغت اسلامی
چکیده فارسی مقاله این مقاله می کوشد اصول مدح و ذم را در جهان اسلام، با آنچه در غرب باستان درباره ژانر «منافرات» گفته شده، مقایسه کند. ژانر منافرات و دو ژانر دیگر خطابی، یعنی «مشاورات» و «مشاجرات»، سه ژانر اصلی فن خطابه را در غرب باستان تشکیل می دهند. منافرات در غرب باستان کارکردهای گوناگونی داشته و این کارکردها را از طریق مدح و ذم متحقق می ساخته است. دو رویکرد کلی نسبت به این ژانر در غرب باستان وجود دارد؛ نخست رویکرد آموزگاران «رسمی» فن خطابه همچون آناکسیمنس، ارسطو، سیسرون، کویین تیلیان و... و دوم رویکرد سوفسطاییان است که توجه خاصی به ژانر منافرات داشته اند. در بخش اول و دوم مقاله، این دو رویکرد با یکدیگر مقایسه شده و تفاوت های آن مورد بررسی قرار گرفته است. در بخش دوم به اصول مدح و ذم در جهان اسلام پرداخته و نشان داده شده است که این اصول از دو دسته منبع، قابل استخراج هستند؛ نخست برخی متون مدرسی بلاغت همچون نقدالشعر از قدامه، العمده  فی محاسن الشعر و آدابه اثر ابن رشیق و... و دسته دوم متونی هستند که ارتباط مستقیمی با متون بلاغی ندارند اما با محوریت مدح و ذم تألیف شده اند. برخی از مهم ترین آثار این دسته عبارت اند از: الظرائف و اللطائف و الیواقیت فی بعض المواقیت؛ تحسین القبیح و تقبیح الحسن؛ تحسین و تقبیح، هر سه ازثعالبی؛ برخی نامه های جاحظ (الرسائل) و برخی آثار منسوب به او مانند المحاسن و الاضداد، الآمل و المأمول و از ابراهیم بیهقی کتاب  المحاسن و المساوی. هدف این پژوهش اثبات این فرض است که با آنکه مدح و ذم در غرب باستان بیشتر به موقعیت های شفاهی (خطابه) و در جهان اسلام به موقعیت های متنی (شعر) اختصاص داشته، ولی تفاوت چندانی میان اصول مدح و ذم در این دو نظام بلاغی به چشم نمی خورد و آنچه درباره مدح و ذم در جهان اسلام گفته شده، وجوه متفاوت ژانر منافرات را در غرب بازنمایی می کند.  
کلیدواژه‌های فارسی مقاله واژگان کلیدی، منافرات،مدح و ذم،سوفسطاییان،فن‌ خطابه
عنوان انگلیسی “Epideictic Genre” and “Praising/Blaming” in Islamic Rhetoric: A Comparative Study
چکیده انگلیسی مقاله This article attempts to show the similarities and differences between epideictic genre in ancient western rhetoric, and the principles of praising and blaming in Islamic rhetorical textbooks. Epideictic genre is one of the three main rhetorical genres – along with deliberative and forensic genres- and its basic features may be traced in two kinds of textbooks: 1- Official rhetorical textbooks such as Aristotle's, Cicero's, Quintilian's and others; 2- Sophistical textbooks such as Progymnsmata and Menander's "Division of Epideictic Speeches", and the treatise falsely attributed to Dionysius of Halicarnassus, namely "On Epideictic Speeches". The aim of this article is to show that both of these approaches have some counterparts in the Muslim world. The rhetorical Islamic textbooks are somehow the counterpart of official approach, and anthologies such as "Al-yavighit fi ba'z al-mavaghit", "Tahsin al-ghabih va taghbih- al hasan" and many others reflect the sophistical approach to praising and blaming. Finally, the article concludes that although western and Islamic cultures differ fundamentally from each other, however, when it comes to praising/blaming, they are mostly on the same track.    
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Epideictic Genre,Praise and blame,Sophists,rhetoric
نویسندگان مقاله داوود عمارتی مقدم | Davood Emarati Moghaddam
Ph.D. student, Department of Persian Language & Literature, Ferdowsi University of Mashhad, Mashhad, Iran
دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران

نشانی اینترنتی http://journals.modares.ac.ir/browse.php?a_code=A-10-1000-5896&slc_lang=fa&sid=12
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1352/article-1352-600380.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات