این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
مجله زنان، مامایی و نازایی ایران، جلد ۱۰، شماره ۲، صفحات ۱۷-۲۶
عنوان فارسی پیش بینی کنندههای شکست درمان بعد از الکتروکوتری لاپاروسکوپیک تخمدان در زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن سیترات
چکیده فارسی مقاله مقدمه: الکتروکوتری لاپاروسکوپیک تخمدانها روشی شناخته شده در درمان بیماران با سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن سیترات است. با در نظر گرفتن خطرات بالقوه آن، انجام آن در زنانی که در معرض خطر بالای عدم تخمک گذاری پس از آن قرار دارند ممکن است قابل قبول نباشد. هدف از این مطالعه بررسی پیش بینی کننده های شکست درمان پس از الکتروکوتری لاپاراسکوپیک تخمدان در بیماران سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن می باشد. روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی در سالهای 1385 -1383 در بیمارستان الزهرا (س) رشت انجام شده است. 93 بیمار مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک مقاوم به کلومیفن که با دوز حداکثر 150 میلی گرم در روز به مدت 5 روز تخمک گذاری نکردند، تحت الکتروکوتری لاپاراسکوپیک تخمدان قرار گرفتند. از93 بیمار، 6 نفر به علت داشتن مشکلات لولهای در لاپاراسکوپی انجام شده و 9 نفر به علت عدم ادامه پروتکل درمانی از مطالعه خارج شدند و جمعاً 78 بیمار مورد مطالعه قرار گرفتند. متغیرهای مطالعه شده قبل از لاپاروسکوپی شامل: سن، سن شروع قاعدگی، نوع نازایی، مدت نازایی، شاخص جرم بدن، حجم تخمدان نسبت LH به FSH، تستوسترون و DHEAS بودند. در اولین سیکل قاعدگی پس از الکتروکوتری، تخمدان بیماران تحت درمان با کلومیفن سیترات با حداکثر دوز 150 میلی گرم به مدت 5 روز قرار گرفت و از نظر تخمک گذاری و حاملگی ادامه دار بررسی شد. جهت بررسی پیش گوئی کننده های شکست در تخمک گذاری و حاملگی، داده ها در پرسشنامه جمع آوری گردید و سپس با استفاده از نرم افزار SPSS و آمار توصیفی و مدل رگرسیون لجستیک مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت، و 0/05 ≥ p به عنوان سطح معنی دار تعیین شد. نتایج: از مجموع 78 زن درمان شده با الکتروکوتری لاپاراسکوپیک تخمدانها، 39 نفر (50%) با درمان با کلومیفن سیترات با دوز حداکثر 150 میلی گرم به مدت 5 روز، تخمک گذاری نکردند و تعداد 24 نفر (61/5 %) حامله شدند. میانگین سنی بیماران 25/9±4/4 و میانگین مدت نازایی آنها 5/2±2/9 بود. از بین متغیرهای مورد مطالعه، فقط افزایش DHEAS به عنوان پیش بینی کننده شکست تخمک گذاری پس ازالکتروکوتری لاپاروسکوپیک مشخص گردید و در مورد حاملگی هیچ عاملی به عنوان پیش بینی کننده عدم حاملگی در این بیماران، تعیین نشد. نتیجه گیری: DHEAS از آندروژنهائی است که منحصراً از آدرنال ترشح می شود، با توجه به آسیب شناسی اثر کوتر در تخمدان، به نظر می رسد در مواردی که افزایش DHEAS وجود دارد، الکتروکوتری تخمدانها تغییری در پاسخ تخمدان به کلومیفن ایجاد نخواهد کرد. بنابراین، استفاده از روشهای دیگر درمان مثل استفاده ازآنتی آندروژنها در بیماران با DHEAS بالا توصیه می شود 
کلیدواژه‌های فارسی مقاله الکتروکوتریزاسیون، سندرم تخمدان پلی کیستیک، کلومیفن سیترات،
عنوان انگلیسی Predictors of Treatment Failure after Laparoscopic Electrocautery of the Ovaries in Women with Clomiphene Citrate Resistant Polycystic Ovarian Syndrome
چکیده انگلیسی مقاله Introduction: Laparoscopic ovarian electrocautery is well established treatment in the women with clomiphen- resistant polycystic ovary syndrome (PCOS). With regard of its potential risks, performing of laparoscopic electrocautery may not be acceptable in women at high risk of persistant anovulation after electrocautery. The aim of this study was evaluation of predictors of treatment failure after laparoscopic electrocautery of the ovaries in clomiphene –resistant PCOS women. Methods and Material: This is a cross sectional and prospective study performed between March 2004 and March 2006 in Al-Zahra Hospital of Rasht. Ninety three women who did not ovulate on clomiphen with maximum dose of 150mg/d for 5 days were treated with laparoscopic electrocautery of ovaries. Of ninety-three women who were treated with laparoscopy, 6 women had concomitant tubal disease on laparoscopy & nine women did not complete the study according to protocol and dropped out and seventy-eight patients were studied. Studied variables before laparoscopy were age, menarche, type of infertility, duration of infertility, body mass index, ovarian volume, and levels of LH/FSH, Testosterone and DHEAS. After laparoscopic electrocauterization the patients underwent induction of ovulation with clomiphen citrate with maximum does of 150 mg /d for five days, and were evaluated for ovulation and subsequent ongoing pregnancy. To evaluate the predictors of ovulation and pregnancy failure, data were analyzed using SPSS, descriptive statistic & logistic regression analysis; p≤0.05 considered statistically significant. Results: Of seventy –eight women treated with laparoscopic electrocautery of the ovaries, thirty nine (50%) did not ovulate on clomiphen citrate with maximum dose of 150mg/day for 5 days and were considered to be non-responders. Twenty- four women reached an ongoing pregnancy. Mean age of women was 25.9±4.4 and mean duration of infertility was 5.2±2.9. From the studied variables only increased DHEAS determined as predictor for failure to ovulation after laparoscopic electrocautery and no significant predictors of failure to reach an ongoing pregnancy could be identified. Conclusion: DHEAS is an androgen, absolutely secreted from adrenal glands, and if the pathophysiology of ovarian electrocauterization is noticed, it seems that in cases with increased DHEAS ovarian electrocauterization cannot improve the ovarian response to clomiphen citrate, so the other modality of treatment such as antiandrogens in these patients with increased DHEAS is recommended 
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله زیبا ظهیری سروری | ziba zahiri sarvari
جراح و متخصص زنان و زایمان، فلوشیپ نازایی و ivf استادیار دانشگاه علوم پزشکی گیلان
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه علوم پزشکی گیلان (Guilan university of medical sciences)

زهرا عطر کار روشن | zahra atrkar roushan
کارشناس آمار حیاتی

نشانی اینترنتی http://ijogi.mums.ac.ir/article_5944.html
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده 1
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات