این سایت در حال حاضر پشتیبانی نمی شود و امکان دارد داده های نشریات بروز نباشند
نامه هنرهای نمایشی و موسیقی، جلد ۸، شماره ۱۶، صفحات ۵۵-۷۰
عنوان فارسی ظهور تراژدی نو در تئاتر بریتانیا با تأکید بر نمایشنامۀ «جنون» ۴.۴۸ اثر سارا کین
چکیده فارسی مقاله دهۀ 90 برای تئاتر بریتانیا، دهه‌ای پر از جنجال و تغییر بود که می‌توان آ ن را واکنشی به دوران پر از سرکوبتاچر دانست. نویسندگان این دوره که الکس سییرز آثارشان را تئاتر in-yer-face نامید، با زبانی تند و تصاویریعریان و خشن تمام مرزهای زندگی انسان مدرن را مورد حمله قرار دادند. هدف این مقاله طرح رابطه‌ای تراژیکمیان تماشاگر و اجراگر در این صحنۀ پر از تنش است و برای این منظور نمایشنامۀ جنون 4.48 اثر سارا کین برایبررسی موردی انتخاب شده است. برای این منظور نویسنده با حمله به مرزها، عمیق‌ترین لایه‌های ناخودآگاه رافرو می‌پاشد که نتیجۀ آن فرمی از تراژدی نو در تقابل دو حس ترس و نیاز است. به این ترتیب صحنه با بازنماییتروماتیکی سرکوب‌های فردی و تاریخی، ارتباط سه‌گانه‌ای می‌شود میان قربانی، متجاوز و ناظر. با برقراری اینارتباط هم تماشاگر و هم اجراگر، طی چند مرحله با ترومای خود روبه رو و با آن یکی می‌شوند، و با پذیرش واعتراف به آن به سوگواری غم خود می‌نشینند. این سوگواری مشابه تجربه‌ای آیینی آنها را به آستانه می‌رساند کهنتیجۀ آن خودآگاهی و رهایی تاریخ است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله تئاتر بریتانیا، تراژدی، بازنمایی تروماتیکی، سارا کین، جنون 4.48،
عنوان انگلیسی The Rebirth of New Tragedy in British Theatre with an Emphasis on ‘4.48 Psychoses’ by Sarah Kane
چکیده انگلیسی مقاله This paper figures the new principle for British modern theatre in particular, in the frame of 'post-traumatic' historywhich will free all repressed traumas of history and community that is neglected by them, and be taken back to themwith inherent violence of their images. Last decade of 20th century began with the harsh and brutal performances ofthe group of opposing young directors whom had a problem with their generation. Categorizing them in the samegroup, Aleks Sierz named them 'in-yer-face theatre'. This much of violence on the stage exemplified deep traumaswhich were buried in the traumatic history. Sarah Kane one of the main figures of this group fulfilled the aim ofpolitical theatre by the process I borrowed from recent psychoanalytic researches. She wrote her fifth and last play,'4.48 psychoses', just before her suicide in 1999. Mentioning reinterpretation of traumas after the mid 20th century,I focus on Judith Herman and Cathy Caruth's surveys, as the members of PTSD (post-traumatic stress disorder)studies. This group has posed new definition for traumatic dreams and memories by devising the term 'traumaticreenactment'. The victim who suffers from these kinds of dreams and memories is lack of drama. It seems part ofhim has died and everything has stood in that horrible moment which belongs to the past. In this sense, this singularpossession by the past extends beyond the bounds of a marginal pathology and has become a central characteristicof the survivor experience of our time. Yet, what is particularly striking in this singular experience is that its insistentreenactments of the past do not simply serve as testimony to an event, but may also, paradoxically enough, bearwitness to a past that was never fully experienced as it occurred. Curing these traumas, we both urgently demandhistorical experience. By reinterpretation of new tragedy in the frame of post-dramatic theatre we could access toa traumatic history. The relationship between community and individuals is inseparable and there will be the unityand tension simultaneously between them. By this relation the spectator acts as a witness and even victim sinceat the same time he was the observant of his own trauma and others too. So, the entire scene becomes traumaticreenactment of a singular traumatic event which has been fixed in the specific moment of past. By reenacting thepast, each actor or spectator stays in the liminal state, as a ritual performance. This moment is the moment of pureconsciousness. This will be happened by transgressing the boundaries between the Real and reality, as Jacque Lacanmentioned. Thus, this will be the reborn of the new tragedy which is happened as a tension between two senses:terror/ need. As a result, in the explosion of the Real the missing memory is transformed to narrative languagewhich moves both groups to the shared memory, and this is the aim of political theatre. '4.48 psychoses' can be anappropriate scene for representing this kind of tragedy.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله
نویسندگان مقاله نیوشا ستاری |
دانش‌آموختۀ کارشناسی ارشد ادبیات نمایشی، دانشگاه هنر، استان تهران، شهر تهران

کامران سپهران |
دانشیار گروه نمایش دانشگاه هنر، استان تهران، شهر تهران

نشانی اینترنتی http://dam.journal.art.ac.ir/article_573_fbc6a8aa3b0adb02ed295acedd7fec03.pdf
فایل مقاله اشکال در دسترسی به فایل - ./files/site1/rds_journals/1284/article-1284-862275.pdf
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات